||| හෙවණ |||
සමහර දාට එක පාරටම, කිසිම පෙර නිමිත්තක් නැතුවම වැහි බිමට කඩාගෙන හැලෙනකොට හිතට දැනෙන්නේ හරිම සැහැල්ලුවක්. ගිනියමට පිච්චිලා අළුවෙන්න ඔන්න මෙන්න ඉන්න මනුස්සයෙකුට එහෙම හදිස්සියෙ වැටෙන වැස්සක් කියන්නේ දිව ඔසුවක්. ඒත් තව පොඩ්ඩක් කල්පනා කරලා බැලුවාම හිතෙනවා නොකියාම අවේලාවේ එන ප්‍රශ්නත් හරියට එක පාර වැටෙන වැහි වගේ කියලා. පුංචි වෙනස්කම් තිබුනට මේ දෙක හොඳටම සමානයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. වැස්සක් නම් වැහැල ඉවරවෙයි. ඒත් ප්‍රශ්න එහෙම නෑ. විසඳුමක් ලැබෙනකන්ම එක දිගටම වද දෙනවා.
කොහොමින් කොහොම හරි වැස්සක් වැටෙනකන් බලාගෙන ඉන්න සමහර දාට වැහි වෙනුවට වැටෙන්නේ හිතුවෙවත් නැති ප්‍රශ්න. ඒක හරියට අඬන්න ඉන්න මනුස්සයට ඇහැට ඇඟිල්ලෙන් අනින්න වගේ වැඩක් ඒ. එදාට වැහි වහින්නේ කම්මුල් දිගේ. අහස කළු වෙනවා වෙනුවට ඇස් රතු වෙනවා. වේගෙන් හුළං හමනවා වෙනුවට වේගෙන් හුස්ම වැටෙනවා. වැහි බිංදු වෙනුවට කඳුළු බිංදු වැටෙනවා. තද ගෙරවුමක් වෙනුවට සියුම් ඉකි බිඳුමක් ඇහෙනවා. අහසේ විදුලි එළි වෙනුවට හිත පසාරු කරගෙන කිණිසි හිත පතුලට කිඳා බහිනවා. මේ හැම දෙයක්ම අස්සේ හිත තැලෙනවා. පොඩිවෙනවා.
දවසෙන් දෙකෙන් පායන වැහි වගේම මුළු ජිවිත කාලෙම වැටෙන වැහිත් තියනවා කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න ඕන දෙයක් නෙවෙයි. ඒත් මේ හැම වැස්සක් එක්කම පොඩි හරි බලාපොරොත්තුවක් හිතට රිංගන්නේ අපිටත් නොදැනීමයි. ඒ බලාපොරොත්තුව හරියට හුළඟට හෙලවෙන ඉටිපන්දම් දැල්ලක් වගේ. එළිය දෙනවා තමයි. ඒත් කොයි වෙලාවේ නිවිලා යාවිද කියන්න බෑ . කිසිම දෙයක් ගැන විශ්වාසයක් තියන්න බැරිම තැනට හිත ඇවිදගෙන ඇවිල්ලා. වැස්සට තෙමිලා තෙතබරිත වෙලා. ඒත් නැවතෙන්න නිස්කලංකයක් නෑ. හෙවණක් හොයාගෙන ඇවිදගෙන යන්න වෙලා.
නොකිව්වට අපි හැමෝම කරන්නේ අපිට නොතෙමි ඉන්න පුළුවන් හෙවණක් හොයාගන්න මහන්සි වෙන එක තමයි. ටිකක් කල්පනා කරලා බැලුවාම හිතෙයි ඇත්තටම අපි හැමෝම හැමදාම පොඩි හරි වැස්සක තෙමෙනවා නේද කියලා. වැස්සෙන් බේරෙන්න තියන එකම ක්‍රමේ සසර කෙටි කරගන්න එක උනාට ඒ දේ කරන්නවත් අපේ හිත් නතු කරගන්න බැරි තරමටම අපේ හිත් වලට විස කාවැදිලා. හෙවණක් හොයාගෙන යන ගමන්,මම
~අමා~
No comments:
Post a Comment