|| තාන්යාට ලියමි 9 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

පුංචි සුරංගනාවී නුඹ සනීපෙන් ඉන්නවා නේද ?? අවසාන වරට මම නුඹට ලිවේ මීට සති දෙකකට කලින් නොවේද ?? මට සමාවෙන්න තාන්යා. මම පහුගිය සති දෙකේම ගතකළේ හරිම කලබලකාරී ජීවිතයක්. ව්ලැදිවොස්ටොක් වෙත පැමිණි වහාම නුඹට විදුලි පණිවුඩයක් එව්වා. නුඹට එය ලැබුණා නේද ? නුඹට බොහොම වැඩ රාජකාරි තිබෙන බව මම දන්නවා. ගිලන් වූ අයට ප්‍රතිකාර කිරීම ලහි ලහියේ සිද්ද වෙන බව මට ආරංචි උනා.  යූලියාද මට ඒ ගැන වරක් ලියා එවා තිබුණා මට මතකයි. නුඹත් පරිස්සම් වෙන්න ඕනා. එයත් වැදගත් බව සිහි තබාගන්න. නුඹේ ඔය හිනාවම ඇති ගිලන් උන කෙනෙක් සුවපත් කරන්න !! එය ඒ තරමටම දැකුම්කළුයි තාන්යා. යූලියාත් ඒ ගැන නිතර වර්ණනා කරනවා නුඹට මතක ඇති.

මීට හරියටම සතියයි දවස් පහකට කලින් අපි ව්ලැදිවොස්ටොක් වෙත ළඟා වුනා. නැව තව තුන් මාසයක් මෙහි නැංගුරම් දමා තියේවි. ඒ කාලය අතරතුර මම තීරණයක් ගත යුතුව තිබෙනවා. නැවතත් නැව් නගිනවාද, නැතිනම් මෙහිම ජිවත් වෙනවාද කියා කිසිම අදහසක් මට තවමත් නෑ. මට නුඹට කියන්නට යමක් තිබෙනවා තාන්යා. මිට පෙර නුඹට එය නොකීවාට මට සමාවෙන්න තාන්යා. එහෙම කළේ නුඹේ හිතට තවත් හිතන්න යමක් එකතු කරන්න ඕන නැති නිසයි. නුඹේ ප්‍රශ්න අස්සේ මගේ ප්‍රශ්නද නුඹේ ඔය පුංචි හිතට දාන්නට මට හිත හදාගන්න බැරුව ගියා. 

මම පාව්කාට ලීවා !! මට එහෙම නොකර ඉන්න පුළුවන් කමක් තිබුනේ නෑ .මීට සති දෙකකට පමණ උඩදී දවසක මම පව්ලූෂා මිකායෙව්ට ලිව්වා. මා එක්ක තරහ නෑ නේද නුඹේ වචන වලට පිටු පෑවාට ?? හැමදාමත් ඔහු සිහිනෙන් දැකීම නිසා මම බොහොම නොඉවසිලිවන්ත උනා. නොඉවසිල්ලෙන් ජීවත් වීම පහසු දෙයක් නොවන වග මටත් වඩා හොඳට නුඹ දන්නවා නොවේද ? එනිසා මම ඒ දිනවල නව තට්ටුව මතට ආවේ බොහොම රෑ බෝ උනාට පස්සේ. කපිතාන් වසිලියෙව්ගේ උකුසු ඇස් වලින් ගැලවෙන්න තිබුණු උවමනාවට මම නිතරම හිටියේ මූදට මූණලාගෙනයි. මම පාව්කාගෙන් පිළිතුරු බලාපොරොත්තු උනේ නෑ. කොටින්ම ඔහු ලියමන කියවාවි යැයිද බලාපොරොත්තු උනේ නෑ. ඒත් මොකද්දෝ හේතුවකට මම බලාපොරොත්තු වලින් ඈතට යනවා වෙනුවට ඒවා දිහා ඇස දල්වාගෙන බලන් ඉන්න පටන් අරගෙන තිබුණා. ඒත් වෙනදා වගේ ඒවාටම පමණක් හිත යොමුකරන්න හැකියාවක් මට තිබුනේ නෑ. පැයෙන් පැය ගෙවිලා දින ගනන් ගෙවිලා ගියා. 

ව්ලැදිවෝස්ටොක් ඇවිත් කිහිප දවසකින් මට ලියමනක් ලැබී ඇති බව සේලරුවෙක් මට කිවා. නුඹවත් යූලියාවත් බොරිස්ලැව්වත් නැවත ලිවේ මන්දැයි මට තේරුම් ගන්න බැරි උනා. මම කල්පනාකරමින්ම ගිහින් ලියමන බාරගත්තා. මට ඇස අදහාගන්න බැරුව ගියා තාන්යා !!! බොහොම පුංචියට ලියපු ඒ අකුරු අඳුරගන්න මට අපහසු උනේ නෑ !! ඒ දකින්නේ හීනයක් ද කියලා මට හිතුනා. මගේ ආදරණිය යමහල - පාව්කා - පව්ලූෂා මිකායෙව් මගේ ලියමන කියවා මට පිළිතුරු ලියලා. අන්තිමට කළු අසරුවා පරාද උනා එහෙනම් !! මට ආයෙම මිටියාවතට ඉගිල්ලෙන්න හිතුනා කෙල්ලේ !! වැඩි විස්තර පසුවට නුඹට ලියා එවන්නම්.

ඒත් මට අදට සමුගන්න වෙනවා. අද හවස නගර ශාලාවේ ඇති රැඟුමක් බලන්න යන්න මම ටිකිති ලබා ගත්තා තාන්යා !! සියලුම විස්තර ලියා නැවත නුඹට ලියමනක් එවන්නම්.මම පොරොන්දු වෙනවා. එතෙක් නුඹට ආයුබෝවන් !! ව්ලැදිවෝස්ටොක් සිට එවන සුබ පැතුම්ද පිළිගන්න !!

ආදරෙන්,

~සාෂා~

ප.ලි. මම නවාතැන්ගෙන සිටින නිවසේ පියානෝවක් තිබෙනවා ! ඒ නිසා මට පාළුවක් නොදැනෙන තරම්. නිවෙස් හිමිකාරියත් මමත් පමණයි එහි ඉන්නේ. ඇයද මගේ වාදන අසන්නට ඉතාම ප්‍රියයි. නුඹද මෙහි සිටියා නම් කදිමයි තාන්යා !! එහෙමනම් නුඹට මගේ වැයුම් වලට ගයන්නටත් රඟන්නටත්  තිබුණා !! 

|| තාන්යාට ලියමි 8 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

මගේ පුංචි කවිකාරි සනීපෙන් නේද ?? නුඹේ රුසියන් බෝනික්කිට අද හිතට හරිම සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා. ඇයිද කියලා නම් මට වැඩි තේරුමක් නෑ ! අද හොඳට ඉර පායපු දවසක්. වෙනදා තරම් හුළඟක් නැතත් හරිම ප්‍රියජනක පරිසරයක්. මා වෙනුවෙන් කොප්ලාවක් ගයන්නට නුඹ මෙහි හිටියානම් බොහොම අගෙයි තාන්යා !! ඩර්බිෂයරය ගැන දැනගන්න මම බොහොම නොඉවසිල්ලෙන්. තාම නුඹ එහි ළඟා උනේ නෑ නේද ? ව්‍ලැදිවොස්ටොක් වලට යන්න තව අඩුමතරමේ සතියක්වත් ගතවෙයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. නැව් ගමන් ගැන මම දන්නේ මොනවද නේද !!! මම දන්නවා ....නුඹ මේ ලියුම කියවද්දී බොහොම සද්දෙට හිනාවෙලා "අනේ අනේ සාෂෙන්කා" කියල කියනවා සහතිකයි. 

නුඹේ කවියක් දකින්න මම මග බලාගෙන ඉන්න බව අමතක කරන්න එපා කෙල්ලේ. අද බොහොම ලස්සන දවසක් කියල කියන්න තව හේතුවක් උනේ උදේ පාන්දර ඉඳන්ම මගේ පෑනට විවේකයක් නැති කමයි. කොහේදෝ හැංගිලා තිබුණ සතුටු කවි ගොඩක් එලියට එන්න අරගෙන !! මගේ පෑනට කිසිම නිස්කලංකයක් නෑ .....ඒත් මට සතුටුයි. පළමුදා මම බොහොම බය උනා මට දැකපු හීනෙන් එලියට එන්න බැරිවෙයි කියලා. ඒත් මාව වටකරගෙන ඉන්න මේ ලස්සන සාගරේ මායම් වලින් පිරිලා !! මම කොහොමහරි ජිවත් වෙන්න ඉගෙන ගෙන. හරියට කිව්වොත් මුහුදු මායාව මට බොහොමයක් දේ උගන්නනවා.

නුඹ මුතු බෙල්ලන් ගැන දන්නවා නේද ?? මුතු බෙල්ලෙක් බොහොම කාලයක් තිස්සේ හංගගෙන ඉන්න වේදනාව තමයි තාන්යා අන්තිමට බොහොම ලස්සන මුතු කැටයක් වෙලා අපේ අතට එන්නේ. ඌට අයිති මුතු කැටය අපේ සන්තකයට ගන්න එක කොච්චර සාධාරණද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් ඒ වේදනාවට මුල පුංචි වැලි කැටයක්. පුංචිම පුංචි වැලි කැටයක් නිසා අපි ලස්සන මුතු දකිනවා තාන්යා. අපිට ජිවිතේ තැන් තැන් වලදී ඇතිවෙන වේදනාත් හරියට මේ වැලි කැට වගේ. මුතු කැටයක් වෙන බෙල්ලෙකුගේ වේදනාවත්, කවියක් හරි කතාවක් හරි වෙලා එළියට එන මනුස්ස හිතේ වේදනාවත් සමානයි කියල මට හිතෙනවා. වෙනසකට තියෙන්නේ මුතු කැටයකට බොහොම ඉහල මිලක් නියම වෙනවා . ඒත් කවියකට එහෙම නෑ. 

පුංචි කතාවකට එහෙම නෑ . මිලක් නියම නොවුනාට කමක් නෑ. ඒවා මිනිස්සුන්ව ජිවත් කරනවා. වේදනාවට පත්වුන අයත් නොවුන අයත් ඒවා රස විඳිනවා. වැදගත්කම තියෙන්නේ එතනයි කියල මට හිතෙන්නේ. නුඹ ලියන කවියක් මගේ කරගෙන මම රස විඳිනවා නම් , නුඹ ගයන කොප්ලාවක් මම මගේ කරගෙන රස විඳිනවා නම් ඊට වඩා දෙයක් නෑ නේද ?? නුඹත් මමත් ලියන්නේ දුකින් උපන් සිතුවිලි වලට කියල අනිත් අය කියාවි. ඒ ඒ අය කියන දේ. නොකියන දේ බොහොමයි තාන්යා. මම ඒ දේ අත්දැකීමෙන් දන්නවා. ඔවුන් බොහොමයක් නොකිව්වාට අඩු හෝ වැඩි වශයෙන් ඔවුන්ගේ ජිවිත කතාවේ කොටසක් එහි තියෙනවා. එහෙම නැත්නම් සම්පුර්ණයෙන්ම ඒ ඇගේ නැත්නම් ඔහුගේ කතාව.

වේදනා පුංචි වැලි කැටයක 
ලොකු වැඩියි නොවෙද මුතු බෙල්ලෙකුට
දැනෙනවා ඌට මට මෙන් නුඹට
ඒ රිදුම දුර අනන්තෙට
ගෙවා දිවියෙන් වන්දිය
මිලක් දෙන උන් මුතු ඇටයට
වගෙයි කවියක් ලියැවෙන 
කඳුළු මිස මිලක් නොම උපදින 

අපි දැකපු දේට වඩා නොදැකපු දේ වැඩියි තාන්යා. ඇසූ දේට වඩා නෑසූ දේ වැඩියි. ඒ නිසා අපි ගන්න තීරණ සමහර වෙලාට හරිම අපැහැදිලියි. වැඩකට ඇත්තෙම නෑ වගේ. මට හිතෙන්නේ පාව්කා මට ගිරා මොලයක් තියනවා කිව්වේ මට ඒ වෙද්දි දැන් තේරෙන දේවල් වලින් බාගයක් වත් නොතේරුන නිසා වෙන්න ඇති. ඔන්න මම නුඹේ කීමට අවනත උනා තාන්යා. පාව්කා ගැන එක පාරකට දෙපාරකට වඩා  නොලියා හිටියා !!

මම කැමතියි නුඹ ගොතාපු කොප්ලාවක් ඉක්මනටම අහන්න තාන්යා. නුඹේ කැරළි කොණ්ඩයත් පියකරු මුහුණත් දැකගන්න මම නොඉවසිල්ලෙන්. නුඹේ ලස්සන ඇස් වලට සතුටු කඳුළු මසක් දුක් කදුළු පුරවගන්න එපා කෙල්ලේ. පරිස්සමින් ඉන්න තාන්යා පෙත්යූෂ්කින් !! . අදට මම නවතිනවා.

ආදරෙන් ,

~සාෂා~

 

 

|| තාන්යාට ලියමි 7 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

අද මම නුඹට ලියන්නේ නැව් තට්ටුවට ඇවිදින් උනත්, තාම ඉර පායලා නෑ. ඊයේ දවසම මම කාමරයටම වෙලා හිටියා. මට දැනුනේ බොහොම උදාසීන කමක්. කොහොම උනත් මූදු හුළඟ හරිම සැපවත් කියලයි මට හිතුනේ. හුළඟට මගේ කොණ්ඩය හොඳටම අවුල් උනත්, මට බොහොම සීතල දැනුනත් මම ඒ  හුළඟට මගේ මුහුණ සිඹින්න ඉඩ දුන්නා. ඉස්සර වොල්ගාව දිහා බලාගෙන ඉන්න වෙලාවටත් මට දැනුනේ මීට සමාන හැඟීමක් තාන්යා. අද මම නුඹට ලියන්නේ ලස්සන තරු ගොඩක් යටට වෙලා ඉඳගෙන. මේ මම රාත්‍රියක නැව් තට්ටුවට ගොඩවුන පළමුවෙනි වතාවයි. ඒ නිසා බලන්න දේ බොහොමයි. තරු පොකුරු තැනින් තැන. ඒත් මම වඩාත් ආසා කළේ තනි තරුවටයි. එකම එක තරුවක් තරු පොකුරු ඔක්කොගෙන්ම ඈත් වෙලා තනියම !! මට ඒ තරුවට ආස හිතුනා තාන්යා. වෙන කිසිම තරුවකට වඩා ඒ තරුව දීප්තිමත් කියලයි මට හිතුනේ. ඒ තරුවත් පාව්කාගේ ඇසුත් එකවගේ කියලයි මට හිතුනේ. කොටින්ම ඒ තරුව පාවෙල්ට සමාන නොකර ඉන්න මට බැරුව ගියා.
 
සඳට මම නොම ලොබ වෙමි
එකම මුත් අහසට ඇති
තරු පොකුරු බෝ පායති
නමුදු එකකටම හිත ඇති

වළාවෝ කළු පාවෙති
හතරවටඳුර අඩු නැති
නොපෙනෙනා නුඹ අරුමැති
හිතට ඉවසුම් නම් නැති

සප්තකය තරු නැග එති
රටාවට උන් රඟ දෙති
එකී රැඟුමෙන් කම් නැති
නුඹ නේන නුබ හැඩ නැති

නුඹට මේ හදිස්සියේම ලියන්න හේතුව ඒකම නොවෙයි තාන්යා. නුඹෙන් පිළිතුරක් ලැබෙන්නට පෙරම මම නුඹට ආයෙම ලියන්නේ මගේ හිතේ කුණාටුව දරුණු වෙන්න ඉස්සරින්. ඊයෙ ටිකක් වේලාසනින්ම මම නින්දට වැටුණා. වෙලාවක් ගැන අවබෝධයක් මට නෑ. ඒත් මම බොහොම වෙලා නිදාගත්තා කියලා මට විශ්වාසයි. මම හදිසියේම නින්දෙන් ඇහැරුනේ පුංචි මිටියාවත හීනෙන් දැකලයි. මිටියාවතේ කවදාවත් නැති තරම එළිය පිරිලා. පොප්ලර් ගස් වගේම හැම දෙයක්ම බොහොම ප්‍රබෝධමත්. ඒවා මාත් එක්ක හිනාවෙනවා වගේ. වොල්ගාව දිහා බලන්න මම පොප්ලර් ගස් ලඟට ගියා. එතනට කවදත් වොල්ගාව බොහොම ලස්සනට පෙනුනා. විශ්වාස කරන්න තාන්යා වොල්ගාව කවදාවත්ම මම එතරම්ම ලස්සනට දැකල තිබුනේ නෑ. මට වොල්ගාව දිහාම බලාගෙන ඉන්න හිතුනා. ඒත් ඊටත් වඩා මට බලන්න දෙයක් තිබුණා. මම පොකුණ දිහාට ඇවිදගෙන ගියා. කිසිම දෙයක් වෙනස් වෙලා නෑ . පොකුණ තවමත් එහෙමමයි. මම ආපහු යන්න හැරුනා. බොහොම ඈතින් කවුදෝ ඇවිදගෙන එනවා මට පෙනුණා. වැඩි වෙලාවක් ගතවෙන්න කලින් ඒ එන්නේ කවුද කියලා මම හරියටම දැක්කා. සාෂා බොහොම ආස කරපු නිල්  පාට කොටු කමිසය !!! පාව්කාගේ අතේ මොකද්ද පොතක්. මගේ හදවත වේගයෙන් ගැහෙන්න පටන් ගත්තා. ඒ පොත මගේ දිනපොත කියලා මට විශ්වාසයි. පාව්කා ඒ ඔක්කොම කියවලාද ?? අනේ පාව්කා !! කළු අසරුවාගෙන් නුඹ ඇත්තට මිදුනාද ??

"සාෂා"

"මම නුඹේ දිනපොත කියෙව්වා සාෂා"

එපමණකින්ම මම පිබිදුනා. මම බොහොම කලබල වෙලා කියලා මට තේරෙනවා තාන්යා. ඒත් තවදුරටත් මට කාමරයට වෙලා ඉන්න බැරි බව මට තේරුණා. ඒ නිසා වහාම මම නුඹට ලියන්න හිතාගෙන නැව් තට්ටුවට ගොඩවුණා . එත් නුඹට ලියන්න කලින්ම මට කපිතාන්ට උත්තර දෙන්න සිද්ද උනා.

"වැන්යුෂින් මෙනවිය !! මේ රෑ මොකද මේ නැව් තට්ටුවේ ??? නුඹ ඊයේ උදෑසන ආවේ නෑ නේද ??"

"ආහ්, කපිතාන්, මට ලියන්න හිතුනා. ඒ නිසයි රෑම නව තට්ටුවට ආවේ"

"නුඹ බොහොම බය වෙලා වගෙයි !!"

"නැහැ !! මම බය වෙලා නැහැ !!" මම බොරු හිනාවක් මූණේ අලවගන්න තැත් කරමින් කිව්වා.

"නුඹට බොරු කියන්න ඉගෙන ගන්න වෙනවා !! පරිස්සමින් , රෑට හුළඟ බොහොම සීතයි. නුඹ අසනීප වෙයි. සුබ රාත්‍රියක් ඔබට"

"සුබ රාත්‍රියක්"

නුඹ කියනවා හරි තාන්යා. බය උන වෙලාවට මොන විදියකින්වත් මට ඒක හංගගන්න බෑ . ඒත් දුක හංගගන්න නම් මට පුළුවන් කියලා මම දන්නවා. මිටියාවතේදී ඉන්න කාලෙන් වැඩි දවසක් මම ජිවත් උනේ එහෙමයි. හැමෝම දැක්කේ මම අලවගත්තු හිනාවක් මිසක් ඇත්ත නොවෙයි. නුඹට බොරිස්ලැව් මතකද ?? බොරිස්ලැව්ගෙන් ලියමන් දෙකක්ම මට ලැබුනා. ඔහු මට මොස්කව් එන්නට ආරාධනා කළා. ඒත් ව්ලැදිවොස්ටෝක් ඉඳන් මොස්කව් වලට බොහොම දුරයි. ඒ නිසා ඒ ගැන නම් මට දෙපාරක් හිතන්න වෙනවා. නුඹ පරිස්සමෙන් ඉන්න තාන්යා. මම මෙතනින් නවතිනවා.

සතුටින් ඉන්න මගේ පුංචි කවිකාරි !!

ආදරෙන්,

~සාෂා~

 

 

|| තාන්යාට ලියමි 6 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

කිසිම ලියමනක නුඹේ සුවදුක් නොවිමසුවාට මට සමාවෙන්න. එහෙම නොකළේ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නෑ තාන්යා. ඒ නුඹ සුවෙන් ඇතැයි මම විශ්වාස කළ නිසා වෙන්න ඇති. කොහොම උනත් මගේ දවස වෙනදා වගේ නෙවෙයි කියන්න නම් මම දන්නවා. මම ගත කරන හැම දවසක්ම එකකට එකක් වෙනස්. පුංචි මිටියාවතේදී නම් මම ගතකල හැමදවසක්ම වගේ බොහොම සමානකම් ඇති දවස් උනා. ඒත් නැවට ගොඩ උන දා ඉඳන් මම ගතකරන්නේ මහා අමුතු ජිවිතයක් කියල මට හිතෙන්න පටන් අරන්.

පළමුදා රෑ පටන්ගත් වැස්ස ඊයේ මුළු දවසමත් ඇදහැලුනා. අද උදෙත් පුංචි පොද වැස්සක් බිමට වැටුනත් දැන් නම් ටිකක් වත් වහින්නේ නෑ . ඒ නිසා මම නැව් තට්ටුවට ගොඩවුණා. වැස්ස දිහා බලන් ඉන්න මම හරිම කැමතියි. නිදාගෙන ඉන්න කවි හිත අවදි කරන්න පුළුවන් එක දෙයක් තමයි වැස්ස. පොරවාගෙන නිදාගන්නවා වෙනුවට මම ආස කළේ ජනේලයෙන් එළියේ වහින හැටි බලන් ඉන්නයි. උණුසුම් කොකෝවා දමාපු කිරි කෝප්පයක් බොන ගමන් පොත් කියවන්නයි. එහෙමත් නැතිනම් අවදි වුන කවි හිත කියන කවි කතා කොළවල ලියන්නයි. කඩදාසි ඔරු හදලා පා කරන්න මම අකමැති උනේ පොඩි දුරක් යන්නත් ඉස්සර ඒවා පෙඟිලා කැඩිලා යන නිසයි. ඒ නිසා යෙගෝර් ඔරු යවන හැටි මම බලාගෙන හිටියා මිසක් කවදාවත් ඔරු  පාකරන්න මම ඔහු එක්ක ගියේ නෑ.

ඊයේ මුළු රෑම මට නින්ද ගියේ නෑ තාන්යා. වේගෙන් හුළං හමන සද්දයත් නොනැවතෙන වැස්සත් නිසා මගේ හිත හරියට කලබල වෙලා. කපිතාන් වසිලියෙව් සේලරුවන් හැරෙන්නට අපි කාටවත්ම නැව් තට්ටුවට නොපැමිණෙන ලෙස අණ කළා. ඒ නිසා අපි කිසිම කෙනෙක් ඊයේ කාමරෙන් එළියට ආවේ නෑ. සමහර වෙලාවට නැව බොහොම වේගයෙන් පැද්දෙනවා මට දැනුනා. "අනේ , කුණාටුවක් නම් එන්න එපා !!" මම ප්‍රාර්ථනා කළා. මොකක් හෝ හේතුවක් නිසා මම තාලයක් මුමුණන්න පටන් අරගෙන තාන්යා. ඒ තාලය මුලින්ම මම වැයුවේ පාසලේ විවිධ ප්‍රසංගයටයි. පුංචි පියානෝ සංගීත ඛණ්ඩයක් උනාට මම ඒ තාලයට බොහොම ආස කළා. මට හිතුනේ ඒ තාලය කියන්නේ බොහොම අමුතු කතාවක් කියලයි.

"දවසක් ඒවි,
නුඹට යන්න වෙන
තවත් දවසක් ඒවි,
මට ද යන්න වෙන ,
ඒත් ඒ හැම දවසකම,
මේ පුංචි මිටියාවත,
මෙතැනම තියේවි !!
නුඹ ආයේ ඒවි ,
මමත් ආයේ ඒවි,
මිටියාවතට අප මතක තියේවි ,
එත් අපට මිටියාවත අමුත්තෙක්ම වේවි"

ඒ තාලය අමුතුයි කියලා කියන්න හේතුව උනේ මුල් කොටසේ පිරුණු සතුට ක්‍රමයෙන් නැතිවෙලා ගිහින් අවසානෙයේ බොහොම ආගන්තුක තාලයකට  පෙරළෙන නිසා කියලයි මට හිතුනේ. දැන් නම් වටපිටාව බොහොම සාමකාමීයි. ඒත් මගේ හිත ඇතුලේ කුණාටුවක්. හැමදේම හැමතැනම විසිරිලා. මට සිද්ද වෙන්න යනදේ මටවත් හිතාගන්න බෑ . මගේ දවස සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙලා.

"වෙනස්වෙන්න බය වෙන්න එපා සාෂෙන්කා.....නුඹට පුළුවන්. හිත හයිය කරගෙන අපි කොහොම හරි මේ ගමන යන්න ඕන. නුඹේ හිතේ ඉන්න සොහොන් පල්ලන්ට හාමතේ මැරෙන්න ඉඩ දෙන්න" හිත හැමදාම වගේ මට උපදෙස් දෙන්න පටන් ගත්තා.

මට ටිකක් හරි සැනසීමක් දැනෙනවා නම් දැනෙන්න නුඹට මේ ලියන ටිකේ විතරමයි තාන්යා. වැස්ස හැමදෙයක්ම හෝදගෙන ගිහින්ද ?? නැත්නම් වළලපු දේවල් කොහොමද ආයෙම මතුවෙන්නේ ???  ව්ලැදිවොස්ටොක් වලට තව බොහොම දුර බව කපිතාන් වසිලියෙව් මට කිව්වා. ඒ වෙනකන්ම මට දකින්න වෙන්නේ මහ මූදත් අහසත් විතරමයි. අහන්න වෙන්නේ  හෝ හෝ හඬ විතරමයි. මිටියාවතේ බොහොම දේ දැකපු පිටිසර කෙල්ලකට මේ හැමදෙයක්ම නුපුරුදුයි. මම මේ දේවල් එක්ක ඉන්න බලෙන් හැඩගැහෙන්න හදනවා. ඒත් යටගියාව මට තවමත් වද දෙනවා. මේ වෙලාවට මට හිතෙනවා සුරංගනා කතාවල වගේ  රිදී පීරිසියකට මතුරලා ලෝකේ තියෙන හැම ලස්සන දෙයක්ම බලන්න පුළුවන් උනා නම් කොපමණ හොඳද කියලා. ඒත් මාෂෙන්කාට වගේ එහෙම කරන්න හැකියාවක් මට නෑ .

ඒ කොහොම වෙතත් ව්ලැදිවොස්ටොක් කියන්නේ මගේ ගමනාන්තය නොවෙයි තාන්යා. එය තවත් ගමනක ඇරඹුමක්. එතනින් එහාට මම තව බොහොම දුර යන්න හිතාගෙන ඉවරයි. අවසරයි ෆීනික්ස් කිරිල්ලීට අදට නැවතුම් තිත තියන්නට. නුඹ ඩර්බිෂයරයට ගිය වහාම මට ලියන්න.

ආදරෙන් ,

~සාෂා~

 

 

|| තාන්යාට ලියමි 5 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

නුඹ එවූ ලියමන මට ඊයේ රෑ ලැබුනා තාන්යා. ඒ ලියුම කියවා මම දුකට පත්වුනාද නැතිනම් පුදුමයට පත්වුනාද එහෙමත් නැතිනම් සතුටට පත් වුනාද කියල හිතාගන්න මට බෑ. නුඹේ හිත එක තැනක නැතුවා වගෙයි !! නුඹ නිකොලායිට වෛර කිරීම කොපමණ දුරකට සාධාරණද කියලා මට කියන්න බෑ. ඒත් එය සම්පූර්ණයෙන්ම අසාධාරණයි කියල කියන්න බැරි වග විතරක් මම දන්නවා. නිකොලායි නුඹ සොයා ආවා මිසක් නුඹ නිකොලායි සොයා ගියේ නෑ තාන්යා. 

නුඹ දුක් වෙන්න එපා. නුඹ මට පියාසර කරන්න කියලා දුන්නා. මේ මගේ වාරය බව අමතක කරන්න එපා. නුඹේ හිතේ ඇවිලෙන ගින්න නිවාගන්න තාන්යා. ඒ ගින්නෙන් නැගෙන කළු දුමත් මීදුමත් පටලවාගන්න එපා. නුඹේ හිත පුරාම පැතිරෙන්න අරන් තියෙන්නේ දුකෙන් හටගත් ගින්නෙන් ඉපදුන වෛරයේ හෙවනැල්ලක්. ඒ හෙවනැලි යක්ෂයා පෝෂණය වෙන්නේ ඉර එලිය වැඩිපුරම ඇති මතක නුඹට මතක් කරලා දීලා අර දුක නිසා ඇවිලෙන ගින්න තව තවත් අවුලලා.හිතන්න තාන්යා !! හිතන්න !! ඇති තරම් වෙලා අරගෙන හිතන්න. හැඟීම් වලට යටත් වෙන්න එපා. බුද්ධියට නුඹව මෙහෙයවන්න ඉඩ දෙන්න !! නුඹට වැටෙන්න බෑ තාන්යා. මටත් වඩා එහා ගිය ඉලක්කයකට නුඹ යන්න ඕන. මුළු ලෝකයක්ම සුවපත් කරන්න ඉන්න නුඹට අකාලයේ ගිලන් වෙන්න බෑ තාන්යා. එහෙම උනොත් නිකොලායි දිනනවා. 

මම පාව්කාට වෛර කරන්නේ නෑ . තවමත් මුළු හිතින්ම ආලය කරනවා. පාව්කාට වෛර කරනවා කියන්නේ මම මටම වෛර කරනවා වගේ වැඩක්. ඒ රූපය හැමදාමත් මගේ හිතේ තියේවි......ඒත් කවුරුවත් එය නොදකිවී ...... කාටවත් ඒ ශෝකාලාපය නෑසේවි. අපිට ඒ හැමදෙයක්ම හිත පතුලේ තදකරගෙන ඒ  එක්කම ලෝකෙට පේන්න හිනාවෙලා ජිවත් වෙන්න වෙනවා තාන්යා. එක තමයි ඇත්ත. 

නුඹ උවමනාවට වඩා කියෙව්වා කියල හිතන්න එපා මගේ පුංචි කෙල්ලේ !! හිතට එන ඕනෑම දෙයක් මට කියන්න. මම අහන් ඉන්න සුදානම්. ෆිට්ස්විලියම් ඩාර්සිට ආලය නොකළ කෙල්ලක් මේ මිහිපිට ඉන්නවාද මට සැකයි තාන්යා !! ඩර්බිශයරයේ ජීවිතය සතුටින් ගෙවන්න. මම නුඹට ආශිර්වාද කරනවා !! නුඹ කීවා වගේ අමුත්තන් සමග කතාබහ නොකර සිටීම මට පහසුවක්. ඔවුන් මගෙන් මිටියාවත ගැන ප්‍රශ්න කරනවාට මම බොහොම බයයි. ඒත් කපිතාන් වසිලියෙව් නම් දවසට වචනයක් හෝ දෙකක් කතා කරනවාමයි. ඔහු කියන දේ ඇතුලේ හිතන්න ගොඩක් දේ තියනවා තාන්යා. මොහොතක් ඉන්න !!

"සුභ උදෑසනක් වැන්යුෂින් මෙනවිය"

"සුභ උදෑසනක් කපිතාන්"

"අදත් උදේම ලියන්න පටන්  අරන් වගෙයි!!"

"අද ලියන්නේ මගේ මිතුරියකට.....තාන්යාට."

"එහෙමද ?? ඈ නුඹට බොහොම වැදගත් කෙනෙක් බව හිතාගන්න අපහසු නෑ. නුඹ ලියද්දි නුඹේ මුහුණෙන් මතුවන ඉරියව් වලින්ම එය කිව්වැකි"

"හ්ම්.....ඈ මට විශේෂයි. මොකද ඈත් මම වගේම නිසා. වෙනසකට තියෙන්නේ ඈ යන්නේ යුරෝපයට.මම යන තැනක් ගැන අදහසක් මට නෑ"

"ව්ලැදිවොස්ටොක් වලින් එහාට යන තැනක් නෑ එතකොට ??"

"නෑ" මම ඈත බලාගෙන කිව්වා. එදා ඉඳන්ම ඇස් දිහා බලන් කතා කරන්න සාෂෙන්කා බොහොම බයයි. මට මතක් උනේ මම පාව්කාගේ ඇස් දිහා හොරෙන් බලන් ඉන්න හැටි. ඔහු නොබලන තාක් මට ඕනෑතරම් වෙලා ඒ දිහා බලාන ඉන්න පුළුවන්. මගේ හිත යන්න ඕන නැති අතක දුවනවා. මම බොහොම කලබලෙන් ආපහු නැව් තට්ටුව උඩට ආවා.

"මට සමාවෙන්න. මම ටිකක් කලබලෙන්. පහුගිය දවස් වල මට මූණ දෙන්න සිද්ද උන දේවල් එක්ක මම නිතරම හිටපු තැනටම ආයේ යනවා. කොච්චර උත්සාහ කලත් මට මිටියාවතෙන් හිත අහකට ගන්න බෑ " මම කිව්වා.

"වැන්යුෂින් මෙනවිය, නුඹ දන්නවාද ?? වීදුරු ලෝකවල ඉන්නතාක් අපිට බාහිර ලෝකේ ගැන කිසි අවබෝධයක් නෑ. ඒ ලෝකෙන් එලියට ආවාම අපිට හිතෙන්නේ අපි අපායට ඇදගෙන වැටිලා කියලා. එහෙම හිතෙන්නේ අපි හිතන්නෙවත් නැති වෙලාවක අර ලස්සන දිලිසෙන වීදුරු බිත්තිය අපි ඉස්සරහ පිටම කෑලි කෑලි වලට කුඩු වෙලා බිමට වැටුනම විතරයි. අපි කැමැත්තෙන් ඒ වීදුරු ලෝකෙන් එලියට ආවම ඇත්ත මොකද්ද කියල තේරුම් ගන්න එක හරි පහසුයි. අනිත් අතට ඒ ලෝකේ කොයිමහරි වෙලාවක බිමට ඇදගෙන වැටෙන්න පුළුවන් කියල සිහියෙ තියන් හිටියොත් එක පාරටම අපායට ඇදගෙන වැටෙන්නේ නෑ"

"ඇත්ත.....ඒත් අපි ඉන්නේ වීදුරු ලෝකයක කියල තේරුම් යන්නේ බිත්ති ඉරි තලන්න පටන් ගත්තහමයි. එහෙම නේද ??"

"බොහොමයක් වෙලාවට එහෙම තමයි. තේරුම් ගැනීම තමයි වැදගත්. මේ සංවාදය නතර කළ යුත්තේ මෙතැන නොවෙයි. ඒත් කළ යුතු වැඩ බොහොමයි මෙනවිය. කතා කිරීමට ලැබීම සතුටක්. නැවත හමුවෙමු"

"සුබ දවසක් ඔබට" මම කපිතාන් වසිලියෙව් ට සමුදුන්නා.

කපිතාන් බොහොම දැනුම් තේරුම් ඇති කෙනෙකු බව මට වැටහුනා. ඔහු කිව්වත් වගේ මගේ වීදුරු ලෝකය ඇතුලේ මම බැලූ බැලූ අත දැක්කේ පාව්කාම පමණයි. ඇසුණේ පාව්කාගේ කන්කළු බැලලයිකා වැයුම් ම පමණයි. රැඟුවේ මෂූර්කා නැටුම්ම පමණයි. ඊට එහා ලෝකයක් මට තිබුණේ නෑ. නුඹේ ලෝකයේ  නුඹ දැක්කේ නිකොලායිම පමණයි. නුඹ කොප්ලාවක් ගොතා ගැයුවේ නිකොලායිගේ ෆ්ලැමෙන්කෝ වැයුමටම පමණයි. අප දෙදෙනාම වීදුරු ලෝකවලින් වැටුනේ අපායකට.

කාලය ගත වෙනවා තාන්යා. මට මෙන්ම නුඹටද වෙහෙසයි. ඒත් දැන් නැවතුනොත් අපිට හැමදාමත් නැවතිලා ඉන්න වේවි. 

අද අහස වෙනවා වගෙත් නෙවෙයි. හරිම අමුතුයි. මට හිතෙන්නේ තව හවස් වෙද්දී මේ පෙනුම මීටත් වඩා වෙනස් වෙයි. වැස්සක් නම් වැටෙන්න එපා කියලා මම ප්‍රර්ථනා කරනවා. කුනාටුවකට පෙර මූද හරිම නිශ්චලයි කියනවා නොවේද තාන්යා ?? නුඹ පරිස්සමෙන් ඉන්න. කළු හෙවනැලි වලට නතුවෙන්න එපා. නුඹ ෆීනික්ස් කිරිල්ලක් බවත් අමතක කරන්න එපා.

නුඹට ආදරෙන්,

නුඹේ රුසියන් බෝනික්කි,

~සාෂා~

 

 

|| තාන්යාට ලියමි 4 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

අද මම තරමක් පාන්දරින්ම නැව් තට්ටුවට ගොඩ වුනා. ඊයේ මුළු දවසමත්, පෙරේදා මුළු දවසමත් මම ගත කළේ පොත් කියවන්නයි තාන්යා. මිටියාවතෙන් හිත අහකට ගන්න හොඳම ක්‍රමය ඒක කියලයි මට හිතුනේ. ඒත් මම අරගෙන ඇවිත් තිබුණේ පොත් හතරක් පමණයි. ඒ පොත් හතර කියවලා ඉවර උනාම මම ආයෙමත් හුදෙකලාවේ අතරමං වුණා. තනියට හිටි පෑනත්, සුදු කොළ ටිකත් අරගෙන මම නව තට්ටුවට ගොඩ වුනේ ඒ නිසයි.

වෙන හැම දවසකම වගේම අදත් අහස හරිම ලස්සනයි. ඒත් වෙනදා තරම් වලාකුළු නෑ. අද අහස බොහොම ලස්සන නිල් පලසක් වගෙයි තාන්යා. අතරින් පතර තිබුණු වලාකුලක් හැරෙන්නට වෙන කිසිම දෙයක් අහසේ තිබුණේ නෑ . ඇත්තටම අහස බොහොම ලස්සන සේද පලසක් වගෙයි. බොහොම පරෙස්සමෙන් ගෙත්තම් කළ වටිනා නිල් පලසක් වගෙයි. මට මතක් උනේ ලස්සන වසිලීස්සා ගෙත්තම් කල සේද රෙද්දයි තාන්යා. මම පුංචි දැරිවියක් කාලේ බොහොම ආසාවෙන් කියවපු ඒ පොතේ වසිලීස්සා ගෙත්තම් කල සේද රෙද්ද මම හිතේ මවාගත්තෙත් මේ විදියටමයි. පුදුම වෙන්න දෙයක් නෑ. සාෂෙන්කා හැමදාමත් වඩාත්ම ආස කළේ නිල් පාටටයි. ඒ නිසා ඈ අහසක් වගේ ලස්සන සිනිදු සේද රෙද්දක් හිතේ මවා ගැනීම අමුතු දෙයක් නොවෙයි.

මුහුදු හුළං වල හෝ හඬ නොවෙන්නට වට පිටාව බොහොම නිස්කලංක වෙන්නට ඉඩ තිබුනා. ඒත් ඒ හෝ හඬ අහන්න මම ආසා කළා. ඒ හෝ හඬේ මුසු වෙලා තිබුණේ බොහොම ආදරෙන් මුමුණපු පණිවිඩ ගොඩක්. ගොඩබිමෙන් අරං ආපු ඒ පණිවිඩ අදාළ අයට බෙදා දෙන්න හුළඟට තිබුණේ පුදුම උනන්දුවක් කියලයි  කියලයි මට හිතුණේ. මම පළමුදා වගේම අදත් නැව් තට්ටුවේ හිඳගත්තේ එකම තැනකයි. මුළු දවස පුරාවටම එතනට ඉර අව්ව වැටුණේ බොහොම අඩුවෙන්. තරමක් දවල් වෙනකොට නම් ඉර අව්ව හදන්නේ මාව ආයෙම ඇතුලට එළවගන්නමයි. ඒත් සාෂා ඉරට අවනත උනේ නෑ ........ඈ අතේ ඇති සුදු කොළවල තවදුරටත් හිස් තැන් නැතිවෙන තෙක්ම ඈ නැව් තට්ටුව මතම රැඳී හිටියා. නැවේ තව බොහොම අය හිටියා තාන්යා. ඒත් ඒ කවුරුන්ද කොහෙන් ආවාද යන කිසිම දෙයක් මම තවම දන්නේ නෑ. ඒ කිසිම කෙනෙක් එක්ක මගේ කතාවක් නෑ. සිනහවකින් පමණක් ඔවුන්ට සංග්‍රහ කිරීමට මම වග බලාගත්තා.

නැවේ කපිතාන් සමග නම් මට වචනයක් දෙකක් හුවමාරු කරගන්න ලැබුණේ මීට ටික වෙලාවකට කලින්. ඔහු රාජකාරිය දේවකාරිය කරගත් කෙනක් බව මට බැලු බැල්මට පෙනුනා. දෙකොන ඉහලට කරකැවූ උඩු රැවුල ඔහුට ලබා දී තිබුණේ වඩාත් ගාම්භීර පෙනුමක්. බොහොම පිළිවෙලට පැත්තට පීරා තිබුන කොණ්ඩය මම පළමු වරට දැකගත්තේ ඔහු හිස්වැස්ම අතට අවස්තාවේදියි.

"සුභ උදෑසනක් මෙනවිය. මම සර්ගෙයි වසිලියෙව්. නැවේ කපිතාන්" ඔහු බොහොම නිවුණු, එහෙත් තේජස් හඬකින් කිව්වා.

"සුභ උදෑසනක්. මම සාෂෙන්කා......සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්"

"මම බලාගෙනයි හිටියේ .....පලමුදාත් නව තට්ටුව උඩට වෙලා බොහොම බර කල්පනාවක. ඊට පස්සේ මොනවාදෝ ලියනවත් මම බලාගෙනයි"

"මම ලියන්න කැමතියි. කවි ලිවිල්ල දැන් පුරුද්දට ගිහින්. මූද දිහාවත් අහස දිහාවත් බලාන හිටියට මට එපා වෙන්නේ නැති හැඩයි" මම කිව්වා.

"නුඹ එහෙනම් තවම කුණාටුවක් දැකලා නෑ වගෙයි" ඔහු හිනාවෙමින් කිව්වා.

"නෑ ...මම දැකලා නෑ "

"එහෙම දැක්ක දවසක හිතේවි මේ දකින්නේ මායාවක් කියලා" ඔහු බොහොම බැරෑරුම් කමක් මුහුණේ රඳවාගෙන කිව්වා.

"හ්ම්....ඒ කියන්නේ මූදත් හරියට යමහලක් වගේමයි" මම හරිම බිඳුණු හඬකින් කිව්වා.

"ඔව්. අපි වටේට තියන බොහොමයක් දේ එහෙමයි වැන්යුෂින් මෙනවිය. මේ පෙනෙන දේට එහා ගිය යමක් තියනවා. අවස්ථාව අනුව අපිට පෙනෙන හැටි වෙනස් වෙනවා. බුද්ධිමත් නොවුනොත් බොහොම වෙලාවට අපි රැවටෙනවා. හරියටම කිව්වොත් අපි බොහොමයක් වෙලාවට දකින්නේ අපිට දකින්න ඕන දේ මිසක් ඇත්ත නෙවෙයි."

ඒ වෙලාවේ මට හිතුනේ මම මේ කතා කරන්නේ මීෂා එක්ක කියලයි තාන්යා. වචන වෙනස් වුනත් මේ කතාව මට මුලින්ම මේ විදියට කිව්වේ මීෂා. බලන්න තාන්යා !! මම ආයෙම ගිහින් නතර උනේ මම අමතක කරන්න හදන පුංචි මිටියාවතේමයි.

"ඔබ ආයෙමත් කල්පනාවක වගෙයි !" කපිතාන් වසිලියෙව් හඬ අවදි කළා.

"ආහ්හ්....නෑ. ඒ කතාවේ හිතන්න දෙයක් තියනවා. ඒ ගැනයි මම හිතුවේ. හොඳ යමක් ලියන්න පුළුවන් වෙයි ඒ ඔස්සේ. ස්තුතියි ඔබට කපිතාන්" මම බොහොම පරෙස්සමෙන් තෝරාගත් වචන කිහිපයක් කිව්වා.

"ඒක සුළු දෙයක්. හඳුනා ගැනීම සතුටක්. සුබ දවසක් ඔබට"

"සුබ දවසක් කපිතාන් වසිලියෙව්" මම කිව්වා.

මේ නැවේදී තවෙකෙක් සමග කතා කිරීමට මම හඬ අවදි කල පළමු වතාව එයයි තාන්යා. ආයෙමත් මම ලියන්න පටන් ගත්තා. කපිතාන් සමග කතා කල වචන කිහිපය මගේ ලියවිල්ල වෙනමම අතකට රැගෙන ගියා. වෙනදා වගේ මගේ දුක ලියන්න මට උවමනාවක් තිබුනේ  නෑ කියලයි මට හිතුනේ. කලින් අහපු වචන මගේ හිතේ දෝංකාර දෙන්න පටන් අරන්. ඒ වචන මගේ හිත වෙනමම අතක අරන් යන්න පටන් අරන්.

ඇත්තටම මම දැකපු දේ ඇත්ත නෙවෙයිද  තාන්යා !! මම දැක්කේ මට දකින්න ඕන දේද එතකොට ?? මට හරිම ප්‍රශ්නයක්. මේ හැමදේම හරියට නිකන් නිල් පාට රෝස මල් වගෙයි තාන්යා. ඒවා තියෙන්නේ සුරංගනා කතා වල විතරයි. අපි රැවටිලා...... නිල් පාට රෝස මල් වලට ආදරේ කරලා වැඩක් නෑ. පාට ගාලා නිල්පාට කරපු රෝස මලකුයි ඇත්ත රෝස මලකුයි හරි වෙනස් තාන්යා. ආසාව නිසා පාට කරපු නිල් රෝස මලක් අරන් ළඟ තියාගෙන හිටියට කවදා හරි දවසක ඒ මලේ ඇත්ත පාට අපිට පේන්න ගන්නවා. එදාට අපි බොහොම දුක් වෙලා වැළපෙනවා.

නිල් පාට රෝස මල් - නොපිපේවි පඳුරු වල
පින්තාරු වී හෙමින්  - පෙන්නාවි මුහුණ මට
දැන දැනත් නොපිපෙනා - බව එ මල් පඳුරු පිට
පෙම් බඳිමි නිල් මලේ  - දැක ඔබේ රුව යසට
රැඳෙන ලෙස පිනි බිංදු - සිනිදු පෙති මතුපිටින්
රැඳෙමි මම ඔබ ලඟින්  - පෙම් පිරුණු හදවතින්
පින්තාරු වී ඇවිත්  - මටත් කාටත් හොරෙන්
ඇයිද නුඹ රැවටුවේ  - සඟවමින් වත නොනිල්
අතැර මට පුරුදු බිම - ලොබ බැඳන් නිල් මලට
නොදැන එහි නොනිල් වත - රැවටුනෙමි මිරිඟුවට
දනිමි දැන් නොනිල් වග  - පිපුණු නිල් රෝස මල
ඒත් නෑ සිඳෙන්නේ  - ආදරේ සුනිල ගඟ

හිතන්න දේ බොහොමයි තාන්යා. නුඹට මට වඩා බොහොම දේ තේරෙනවා. අරමුණක් හොයාගෙන යන මේ ගමනේ ආරම්භය විතරයි මේ. තව ඉස්සරහට මට නොතේරුණු බොහොම දේ මට තේරුම් යාවි. කාලයත් එක්ක මම වෙනස් කෙනෙක් වේවි. ඒත් පව්ලූෂා මිකායෙව් ට මුළු හදවතින්ම ආලය කළ සාෂෙන්කා වැන්යුෂින් හැමදාමත් ලෝකයාට නොපෙනෙන්න මාත් එක්කම ඉතුරු වේවි.

නුඹෙන් පිළිතුරක් ලැබෙන තෙක් මම මග බලාගෙන, 

ආදරෙන් ,

~සාෂා~

 

 

|| තාන්යාට ලියමි 3 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

මිටියාවතට සමුදීලා අදට දවස් පහක්. දැන් මම මිටියාවතෙන් බොහොම ඈතට ගිහින්. ඊයෙ දවසම මම ගත කළේ මගේ හිත තැන්පත් කරගන්නයි. මට නුපුරුදු වටපිටාවකට හැඩගැහෙන්න වෙලා. මොකද්දෝ අවිවේකි මෙන්ම නොසන්සුන් බවක් මාව හිරකරන් කියලයි මට දැනුනේ. මම ආදරය කරපු - මට සුපුරුදු හැම දේකින්ම බලෙන්ම සමු අරගෙන බොහොම දුර ගමනක් යන්න පිටත් වීම මෙතරම්ම  වේදනාකාරී වීම මම බලාපොරොත්තු නූන දෙයක් නොවෙයි. ඒත්  තාන්යා........මට තේරෙන්නේ නෑ........මට දැනෙන දේ ලියාගන්න මට බෑ. ඊයේ දවසේම විටින් විට මම බොහොම උත්සාහ කළා නුඹට ලියන්නට. ඒත් මම මටම අවනත නොවීම නිසා සුදු කොලය අද වෙනකන්ම හිස්ව තිබුණා.

නුඹේ කීම සිහිවෙලා දැන් පැය කීපයකට කලින් මම නැව් තට්ටුවට ගොඩවුනා තාන්යා. නුඹේ ලියමන අතේ තියාගෙන මම හෙමිහිට වට පිට බැලුවා. වටේටම ඉමක් නොපෙනෙන මහ මූද. අහස මගේ දිහා බලන් ඉන්නවා කියලයි මට හිතුනේ. පුළුන් කැටි වගේ වළාකුළු දකිනකොට මට මතක් උනේ මම බොහොම කුඩා දරුවෙක් කාලේ අහසේ තියන වලාකුළු වල හැඩේට ගැලපෙන්න නම් දාපු හැටි !! මගේ මුහුණේ මම නොදැනුවත්වම පුංචි හිනාවක් ඇඳිලා තාන්යා !! නැව් තට්ටුවේ හිටි අනිත් දෙදෙනා පෙරළා හිනා නොවෙන්නට මට මගේ හිනාව ගැන නොතේරෙන්නත් ඉඩ තිබුණා. බොහොම කාලෙකට පස්සේ මම හිනාවුණා තාන්යා !!

අහසත් මහ මූදත් යන දෙකම හරිම ලස්සන නිල් පාටකින් හැඩවෙලා. වඩාත් ලස්සන මුහුදේ නිල් පාටද එහෙමත් නැතිනම් අහසේ නිල් පාටද කියලා හිතාගන්න මට බෑ. ඒ තරමට ඒ පාට දෙකම ලස්සනයි. සාෂෙන්කා කවදත් වඩාත්ම ආස කළේ නිල් පාටටයි. ඒ නිසා මට මූදෙන් ඇස් අහකට ගන්න බැරුව ගියා. මම කොපමණ වෙලා ඒ දිහා බලන් හිටියාද කියන්න මම දන්නේ නෑ තාන්යා. ඒත් එක පාරටම විදුලියක් වගේ වේගෙන් මගේ හිත හරහා යමක් දුවගෙන ගියා. "යමක්" කියල කිව්වට ඒ මොකද්ද කියල හිතාගන්න මට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ . පාව්කාගේ නිල් කොටු කමිසය !! අනේ තාන්යා !! මිටියාවත බොහොම ඈතයි , පාව්කා ඊටත් වඩා බොහොම ඈතයි !! මගේ හිත තවමත් මිටියාවතටම යන්න හදනවා. ඊයේ දවස තිස්සෙම මට දැනුන නොසන්සුන් කම මේකයි එහෙනම් !!

"අපොයි සාෂෙන්කා !! නුඹ නැව් තට්ටුවට ගොඩ වෙලා කරගත්තු හරියක් !! මම හිතුවාටත් වඩා නුඹ බොහොම දුර්වලයි. මම දන්නවා .....මම නුඹට බොහොම වද දෙනවා. ඒ නුඹ එක්ක අමනාපයෙන් නොවෙයි. නුඹේ හදවත ඉස්සර උනාම නුඹට බොහොම රිදෙනවා සාෂෙන්කා !! නුඹ බුද්ධියට වඩා හැඟීම් වලට වහල් වෙලා. මට ඒකට නුඹට දොස් කියන්න බෑ. ඒ මනුස්ස ගතිය. ඒත් එකම එක පාරක් මට නුඹ මෙහෙයවන්න ඉඩ දෙන්න. නුඹට වැඩක් මිසක් අවැඩක් වෙන්නේ නෑ" බොහොම දවසක් මට කතා නොකළ මගේ කුළුපග මිත්‍රයා මට කිව්වා. ඒත් තාන්යා මම තවමත් හරියට හුළඟට හෙලවෙන ඉටිපන්දම් දැල්ලක් වගේ. ගතින් මම නැව් තට්ටුවේ හිටියත් හිතින් මම ජිවත් වෙන්නේ අතහැරලා ආපු පුංචි මිටියාවතේ.

"නුඹ දැන් නිදාගනින්. රෑට නැති නුවණ උදේට පහළ වෙනවා" මර්යූශ්කා අන්ද්රේ දුනුවායාට කිව්වේ එහෙමයි. ඒත් ඒ සුරංගනා කතා පොතක තාන්යා. මට තව රෑ සියයක් එළි උනත් පුංචි මිටියාවතත් පාව්කාත් හිතේ ඈත මුල්ලකට තල්ලු කරලා දාන්න බැරිවේවි කියලා මට සැකයි තාන්යා. ඉර එළිය හොඳට තිබුණත් මේ හුළං පාරට මට තරමක සීතලක් දැනෙනවා. මම ගයන්න පටන් ගත්තා. බොහොම සෙමෙන් මම ගැයුවා. ෆීනික්ස් හදවත තරමක් සුවපත් වෙනතෙක්ම මම ගැයුවා තාන්යා. පාව්කා බැලලයිකාව වයනවා හිතින් මවාගෙන මම ගයන්න පටන් ගත්තා.

"නිම්තෙර තව දුරැයි දැන
කිමද තවමත් මෙතැනම
දන්නවා සමුදෙන්න වන වග
ඔබට මට නොපමාව 
දැන දැනත් යා යුතුම වග
ඇයිද මේ තුරුල්ලෙම
දුක තවත් වැඩි නොවෙද
මෙය නොවේ ඔබේ නැවතුම
යන්න දැන්වත් අතැර
අඳුර රජයන්න පෙර
තවත් නෑ අමනාප
ආයේ මෙහි නාවාට........"

ඒ තාලය බොහොම ශෝකී තාලයක් තාන්යා. මගේ තනිය මකන්න වගේ  උණුසුම් කඳුළු බින්දු එක දිගටම කම්මුල් දිගේ පහලට රූටනවා මට දැනුනා. එත් මම දිගටම ගැයුවා. නුඹ කිව්වා වගේ මූදු හුළං වලට මගේ ඇස් වල තෙතමනය වියළන්න දී මම දිගටම ගැයුවා. නුඹේ ලියමන අතේ ගුලි කරගෙන මම දවසම නැව් තට්ටුවට වෙලා ඈත බලාන හිටියා. අවසානයේ මම නුඹට ලියන්න ඕන දේ හොයාගත්තා. අද දවසත් තවත් එක දවසක් විතරයි තාන්යා. මට තව යන්න දුර බොහොමයි. හැම දේම වෙන්නේ හේතුවක් ඇතුව බව

මට දැන් තේරෙනවා. අරමුණක් නැති ජීවිතයකින් පලක් නෑ තාන්යා. මගේ අරමුණ මම විසින්ම සොයාගත යුතුව තිබෙනවා. පහු ගිය දේට ඇලී ඉන්නකන් හැමදාම මට එක තැන ඉන්න වෙනවා කියලා නුඹ පුන පුනා ලියනවා නේද තාන්යා ? අද මට ඒ දේ හොඳටම දැනුනා !! ගතින් මහ මූද මැද හිටියත්  හිතින් තවමත් මම මිටියාවතේ !! මා වෙනස් කල හැක්කේ මටම පමණක් බව තේරුම් ගන්නට උදව් කලාට නුඹට බොහොම ස්තුතියි තාන්යා. අදට නවතින්නම්. නැවත ලියන තුරු ,

ආදරෙන්,

~සාෂා~

|| තාන්යාට ලියමි 2 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

නුඹ මට හමුවෙන්නේ අහම්බෙන්. ඒත් නුඹට මගේ සමීපතම මිතුරියක් වෙන්න ගතවුනේ බොහොම ටික කාලයයි.දිනපොතේ නුඹ ගැන වචනයක් ලියන්න කලින්ම මට මිටියාවත දාලා ආපහු එන්න සිද්ද උනා. දිනපොත තවමත් ඊටඋරුම තැන මග බලාගෙන ඉන්නවා ඇති. මට එය රැගෙන යන්නට හැකිවුනා නම් !!! අනේ තාන්යා !! මට එය රැගෙන යන්නට එපා කීවේ නුඹ නොවේද ??

"මිටියාවතට අයිති දේ මිටියාවතේම තියල එන්න මගේ පුංචි රුසියන් බෝනික්කි" නුඹ කිව්වේ මට බොහොම ආදරෙන්.

සාෂාට ඒ කීම අහක දාන්න බැරුව ගියා. ඒ නිසා සාෂා වඩාත්ම ආදරය කළ වස්තුවක් මිටියාවතට තෑගි කළා. පව්ලූෂාමිකායෙව්ට මෙන්ම දිනපොතට ද මිටියාවතටද  ඈ සමුදුන්නා.

නුඹ බොහොම නුවණැත්තියක් තාන්යා. නුඹ මට ලියා එව්වේ නැව පළමුදා පිටත් වන වගක් නොවේද ?? නුඹ එහෙමකලේ මට කල් දෙන්නයි. එහෙම නේද ?? නුඹ එහෙම කලේ, මට මගේ හිත ඒ  පුංචි මිටියාවතෙන් ගලවා ගන්න ඇතිතරම් කල් ලබාදෙන්නයි  කියලා සාෂෙන්කාට දැන් තේරෙනවා. මගේ හිත හරියට මිටියාවතේ තියන බොහොම උසපොප්ලර් ගහක් වගේ. එහි මුල් බොහොම ගැඹුරටම විහිදී ගිහින්. ඒත් මම කොහොමින් හරි මේ මිටියාවතට සමුදියයුතුමයි . අමාරුයි !! සාෂාගේ හිතට බොහොම අමාරුයි !! ඒත් එහෙම නොකලොත් ඇගේ පාරදීසයටත් කළු අසරුවාඇතුල්වන බව ඈට සහතිකයි. නුඹ බොහොම කල් ඉඳන් මට ආයාචනා කරනවා තාන්යා !! නුඹේ කීම පිළිගෙන නැව්නගින්නයි මේ සූදානම !!  ඒත් මගේ හිත නතු කරගන්න එක තවමත් මට ප්‍රශ්නයක්.

මිටියාවතෙන් පිටත් වෙද්දී මට ආයුබෝවන් කියන්න ඉතුරු වෙලා හිටියේ ලුද්මිලාත් මීෂාත් පමණයි. ඔවුන්ගෙන්සමුගන්න එක මට හිතූ තරම් පහසු නොවුනත්, මම කොහොමහරි මිටියාවත දාලා නැව් නගින්න හිතාගෙන දැන්බොහොම දුරක් ඇවිත් ඉවරයි. මට ආපහු යන්න පුළුවන්. මම දන්නවා. ඒත් මම එහෙම කළොත් නුඹ තියා මම මටවත්සමාව දෙන එකක් නැතිවෙයි. බොහොම අමාරුවෙන් උනත් අන්තිමට මම නැවට ගොඩවෙන්න හිතා ගත්තා. ඒ මට මමගැනම ඇතිවූ අනුකම්පාවෙන්ද නැතිනම් මට ඇත්තට මුහුණ දෙන්න බැරි කමටද කියන්න මම දන්නේ නෑ . ඒත් මහ මූද දිහා බලනවාට වඩා මගේ ඇස් ආසා කළේ මම ආ මග දිහාම බලා ඉන්නයි.

"නුඹ නම් මහා මෝඩියක් සාෂෙන්කා !!! අර තරම් ලස්සන මහ සාගරේ දිහා වෙනුවට වෙනකොහෙදෝ බලන් ඉන්න හැටි !! රෝස කටු උනත්, කටු කටුමයි !! ඇනුනොත් රිදෙනවා" හැමදාම වගේ මගේ හිත මට නොසෑහෙන්න දොස් කියන්න පටන්ගත්තා.

ඒ මෝඩකම නෙවෙයි නේද තාන්යා ?? මම නම් ඒකට කියන්නේ "බලාපොරොත්තුව" කියලා. ගොඩක් මිනිස්සු ජිවත්වෙන්නේ බලාපොරොත්තු මත කියල මට හිතෙනවා. අන්න ඒ වගේ තවත් කෙනෙක් මමත්. පාව්කා මට සමුදෙන්නවත්ඒවි කියලා මම බලාපොරොත්තු උනා. ඒත් මේ වෙනකන්ම පාව්කා ආවේ නෑ. පාව්කා ආවා නම් සමුගැන්ම තවත්බොහොම අමාරුවනවා නේද කියලා මට හිතෙනවා. ඒත් එකම එක පාරක් ඒ ඇස් දකින්න තිබුණා නම් !!!

"ගිය දේ ගියා" නුඹ මට හැම නිතරම කිවේ එහෙමයි තාන්යා. ඒත් ඔය කාරණේ අකීකරු හිතකට ඒත්තු ගන්නන්න හරිඅමාරුයි. තාමත් මට වෙන අතක් දිහා බලන්න හිතක් නෑ . සමහරවිට ගොඩබිමක් කියලා නාමයක් පෙන්නේ නැතුවගියාම නුඹ බොහොම වර්ණනා කරන මුහුද දිහා බලන්න මට හිතේවි. ඒත් තවමත් මට බැලූ බැලූ හැම අතේම පේන්නේපව්ලූෂා මිකායෙව් - මගේ ආදරණිය යමහලත්, පුංචි මිටියාවතත් විතරයි.

අදට මම නවතින්නම් තාන්යා. තව කොපමණ ලිව්වත් ලියැවෙන්නේ මිටියාවතත් පාව්කා ගැනත් පමණයි. තවම මම එකම තැන !! නැවත ලියන තෙක්,  ආදරයෙන්,

~සාෂා~

 

 

 || තාන්යාට ලියමි 1 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණීය තාන්යා,

මීට කලින් නුඹට නොලීවාට මට සමාවෙන්න. කළු අසරුවා නිසා නුඹත් මමත් බොහොම කිට්ටු මිතුරියන් බවට පත්වුනා. කළු අසරුවා කල එකම හොඳ දෙය එය කියලයි මට හිතෙන්නේ. නුඹ නොහිටින්න අඩුමතරමේ නැව  දකින්නවත් එන්නට මට හිත හදාගන්න බැරුව යනවා තාන්යා. නුඹ දකින්න එන්නවත් සාෂාට කිසිම ක්‍රමයක් නෑ. නුඹ ලියා එව්වා වගේ එකම එක පාරක්වත් පව්ලූෂාගේ රොමැන්සාව බලන්න සාෂාට අවසර නැති හැඩයි. ඇගේ හදවත දුකෙන් පෙඟී ගිහින්. ඈ මළ ගමක යන්න සූදානම්වනවා වගෙයි ඇයට දැනෙන්නේ. ඈ ඉකි බිඳිනවා තාන්යා !! ඈ ඉකි බිඳිනවා!! කිසිම කෙනෙන්කුට නොපෙනෙන්න නෑසෙන්න ඈ ඉකි බිඳිනවා!! ලෝකයාට පෙන්නේ ඇගේ කවිකාර ෆීනික්ස් හිතත් බලෙන් අලවගත්ත හිනාවකුත් විතරයි. ඈ බොහොම වේදනාවෙන්. ඇගේ ෆීනික්ස් හදවත ගිලන් වෙලා. සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්ට නැව් නගින්න බෑ !! ඇගේ හිතට එකඟව ඒක කරන්න බෑ ඈට !! ඈ ඒ උත්සාහ කරන්නේ ඇත්තෙන් පලා යන්නයි !! ඇගේ හදවතේ රිද්මය වෙනස් වෙලා තාන්යා !! වෙනදාටත් වඩා බොහොම වේගයෙන් හද ගැහෙනවා!! සාෂා දෙගිඩියාවෙන්. නුඹ හිතනවාටත් වඩා බොහොම දෙගිඩියාවෙන්. නැව පෙනි පෙනීත් ඇගේ දෑස් තවමත් සොයන්නේම පාව්කාමයි !! පව්ලූෂා මිකායෙව් ඈට සුබ පතන්නවත් එයි කියා වැන්යුෂින් තවම මගබලාගෙන. නුඹට මතකද "උෂාලෝකය" පද පෙළ ?? නුඹ ඒ පදපෙළ ලියා එව්වාම සාෂා බොහොම දුක් වුණා. ඒ වගේ දෙයක් ගැන හිතන්නවත් ඈ කැමැති උනේ නෑ . ඒත් අද නැව දිහා බලාගෙන ඉන්න මට මතක්වෙන්නෙම මම නුඹට ලියා එවූ පිළිතුරයි.

අතීතේ එක රැයක
කොටු වෙලා ලොකු වැස්සක
නොතෙමි මට ඉන්නට
ගොඩ වුනා මම හෙවනකට.
වළාකුළු පිරි අහසක
දුර ඈත එක අස්සක
දිලෙන තරුවකි ලස්සන
අනේ !! බෝ ලොබ බැන්දා මම !!!
සිහින මගෙ ඇස් පියන් යට
දඟ කරනවා තරඟෙට
නින්ද නැත අහලක
ගැහෙනවා හද බොහොම සද්දෙට .
දකිමියි සිතා අනන්තය
බලා සිටියේම නුඹ දෙස
මගහැරුනු දේ බෝමයි
නුඹ නිසා තරුවේ මට .
රක්ත පැහැ  වෙනුවට 
අමුතු දම් පැහැ දක්නට
නැත හිතක් කිසි මට
ඔන්න ආයෙමත් !! හද ගැහෙනවා සද්දෙට !!
ඔව් !! මට වැරදුනා
ආයෙමත් මම රැවටුනා
අනන්තය නුඹ යැයි සිතා
හුස්ම මම  නවතාන  උන්නා !!
වැස්ස තව සැර වෙලා
හෙවණ පෙඟිලා ගියා
සීතලට හිත ගල් වෙලා
නේන ගමනක මම ගියා .

අද මට ගමන යන්න නැව් තට්ටුවට ගොඩ වෙන්න බැරි වෙලා තාන්යා. කාලය වෙනදාටත් වඩා වේගයෙන් ගෙවිලා යනවා. අලුත් ලෝකයක් පේනවද කියලවත් බලන්න නැව් තට්ටුවට ගොඩවෙන්න මට හිතක් නෑ. අනේ පාව්කා එකම එක සැරයක් ඇවිත් යනවා නම් !!! මට නැව දකින්න සැලැස්වූවාට නුඹට බොහොම ස්තූතියි තාන්යා,  නමුත් මම තවම දෙගිඩියාවෙන්. නුඹට නැවත ලියන තෙක්, ආදරයෙන්,

~සාෂා~