|| තාන්යාට ලියමි 6 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||

ආදරණිය තාන්යා,

කිසිම ලියමනක නුඹේ සුවදුක් නොවිමසුවාට මට සමාවෙන්න. එහෙම නොකළේ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නෑ තාන්යා. ඒ නුඹ සුවෙන් ඇතැයි මම විශ්වාස කළ නිසා වෙන්න ඇති. කොහොම උනත් මගේ දවස වෙනදා වගේ නෙවෙයි කියන්න නම් මම දන්නවා. මම ගත කරන හැම දවසක්ම එකකට එකක් වෙනස්. පුංචි මිටියාවතේදී නම් මම ගතකල හැමදවසක්ම වගේ බොහොම සමානකම් ඇති දවස් උනා. ඒත් නැවට ගොඩ උන දා ඉඳන් මම ගතකරන්නේ මහා අමුතු ජිවිතයක් කියල මට හිතෙන්න පටන් අරන්.

පළමුදා රෑ පටන්ගත් වැස්ස ඊයේ මුළු දවසමත් ඇදහැලුනා. අද උදෙත් පුංචි පොද වැස්සක් බිමට වැටුනත් දැන් නම් ටිකක් වත් වහින්නේ නෑ . ඒ නිසා මම නැව් තට්ටුවට ගොඩවුණා. වැස්ස දිහා බලන් ඉන්න මම හරිම කැමතියි. නිදාගෙන ඉන්න කවි හිත අවදි කරන්න පුළුවන් එක දෙයක් තමයි වැස්ස. පොරවාගෙන නිදාගන්නවා වෙනුවට මම ආස කළේ ජනේලයෙන් එළියේ වහින හැටි බලන් ඉන්නයි. උණුසුම් කොකෝවා දමාපු කිරි කෝප්පයක් බොන ගමන් පොත් කියවන්නයි. එහෙමත් නැතිනම් අවදි වුන කවි හිත කියන කවි කතා කොළවල ලියන්නයි. කඩදාසි ඔරු හදලා පා කරන්න මම අකමැති උනේ පොඩි දුරක් යන්නත් ඉස්සර ඒවා පෙඟිලා කැඩිලා යන නිසයි. ඒ නිසා යෙගෝර් ඔරු යවන හැටි මම බලාගෙන හිටියා මිසක් කවදාවත් ඔරු  පාකරන්න මම ඔහු එක්ක ගියේ නෑ.

ඊයේ මුළු රෑම මට නින්ද ගියේ නෑ තාන්යා. වේගෙන් හුළං හමන සද්දයත් නොනැවතෙන වැස්සත් නිසා මගේ හිත හරියට කලබල වෙලා. කපිතාන් වසිලියෙව් සේලරුවන් හැරෙන්නට අපි කාටවත්ම නැව් තට්ටුවට නොපැමිණෙන ලෙස අණ කළා. ඒ නිසා අපි කිසිම කෙනෙක් ඊයේ කාමරෙන් එළියට ආවේ නෑ. සමහර වෙලාවට නැව බොහොම වේගයෙන් පැද්දෙනවා මට දැනුනා. "අනේ , කුණාටුවක් නම් එන්න එපා !!" මම ප්‍රාර්ථනා කළා. මොකක් හෝ හේතුවක් නිසා මම තාලයක් මුමුණන්න පටන් අරගෙන තාන්යා. ඒ තාලය මුලින්ම මම වැයුවේ පාසලේ විවිධ ප්‍රසංගයටයි. පුංචි පියානෝ සංගීත ඛණ්ඩයක් උනාට මම ඒ තාලයට බොහොම ආස කළා. මට හිතුනේ ඒ තාලය කියන්නේ බොහොම අමුතු කතාවක් කියලයි.

"දවසක් ඒවි,
නුඹට යන්න වෙන
තවත් දවසක් ඒවි,
මට ද යන්න වෙන ,
ඒත් ඒ හැම දවසකම,
මේ පුංචි මිටියාවත,
මෙතැනම තියේවි !!
නුඹ ආයේ ඒවි ,
මමත් ආයේ ඒවි,
මිටියාවතට අප මතක තියේවි ,
එත් අපට මිටියාවත අමුත්තෙක්ම වේවි"

ඒ තාලය අමුතුයි කියලා කියන්න හේතුව උනේ මුල් කොටසේ පිරුණු සතුට ක්‍රමයෙන් නැතිවෙලා ගිහින් අවසානෙයේ බොහොම ආගන්තුක තාලයකට  පෙරළෙන නිසා කියලයි මට හිතුනේ. දැන් නම් වටපිටාව බොහොම සාමකාමීයි. ඒත් මගේ හිත ඇතුලේ කුණාටුවක්. හැමදේම හැමතැනම විසිරිලා. මට සිද්ද වෙන්න යනදේ මටවත් හිතාගන්න බෑ . මගේ දවස සම්පුර්ණයෙන්ම වෙනස් වෙලා.

"වෙනස්වෙන්න බය වෙන්න එපා සාෂෙන්කා.....නුඹට පුළුවන්. හිත හයිය කරගෙන අපි කොහොම හරි මේ ගමන යන්න ඕන. නුඹේ හිතේ ඉන්න සොහොන් පල්ලන්ට හාමතේ මැරෙන්න ඉඩ දෙන්න" හිත හැමදාම වගේ මට උපදෙස් දෙන්න පටන් ගත්තා.

මට ටිකක් හරි සැනසීමක් දැනෙනවා නම් දැනෙන්න නුඹට මේ ලියන ටිකේ විතරමයි තාන්යා. වැස්ස හැමදෙයක්ම හෝදගෙන ගිහින්ද ?? නැත්නම් වළලපු දේවල් කොහොමද ආයෙම මතුවෙන්නේ ???  ව්ලැදිවොස්ටොක් වලට තව බොහොම දුර බව කපිතාන් වසිලියෙව් මට කිව්වා. ඒ වෙනකන්ම මට දකින්න වෙන්නේ මහ මූදත් අහසත් විතරමයි. අහන්න වෙන්නේ  හෝ හෝ හඬ විතරමයි. මිටියාවතේ බොහොම දේ දැකපු පිටිසර කෙල්ලකට මේ හැමදෙයක්ම නුපුරුදුයි. මම මේ දේවල් එක්ක ඉන්න බලෙන් හැඩගැහෙන්න හදනවා. ඒත් යටගියාව මට තවමත් වද දෙනවා. මේ වෙලාවට මට හිතෙනවා සුරංගනා කතාවල වගේ  රිදී පීරිසියකට මතුරලා ලෝකේ තියෙන හැම ලස්සන දෙයක්ම බලන්න පුළුවන් උනා නම් කොපමණ හොඳද කියලා. ඒත් මාෂෙන්කාට වගේ එහෙම කරන්න හැකියාවක් මට නෑ .

ඒ කොහොම වෙතත් ව්ලැදිවොස්ටොක් කියන්නේ මගේ ගමනාන්තය නොවෙයි තාන්යා. එය තවත් ගමනක ඇරඹුමක්. එතනින් එහාට මම තව බොහොම දුර යන්න හිතාගෙන ඉවරයි. අවසරයි ෆීනික්ස් කිරිල්ලීට අදට නැවතුම් තිත තියන්නට. නුඹ ඩර්බිෂයරයට ගිය වහාම මට ලියන්න.

ආදරෙන් ,

~සාෂා~