|| තාන්යාට ලියමි 8 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||
ආදරණිය තාන්යා,
මගේ පුංචි කවිකාරි සනීපෙන් නේද ?? නුඹේ රුසියන් බෝනික්කිට අද හිතට හරිම සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා. ඇයිද කියලා නම් මට වැඩි තේරුමක් නෑ ! අද හොඳට ඉර පායපු දවසක්. වෙනදා තරම් හුළඟක් නැතත් හරිම ප්‍රියජනක පරිසරයක්. මා වෙනුවෙන් කොප්ලාවක් ගයන්නට නුඹ මෙහි හිටියානම් බොහොම අගෙයි තාන්යා !! ඩර්බිෂයරය ගැන දැනගන්න මම බොහොම නොඉවසිල්ලෙන්. තාම නුඹ එහි ළඟා උනේ නෑ නේද ? ව්‍ලැදිවොස්ටොක් වලට යන්න තව අඩුමතරමේ සතියක්වත් ගතවෙයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. නැව් ගමන් ගැන මම දන්නේ මොනවද නේද !!! මම දන්නවා ....නුඹ මේ ලියුම කියවද්දී බොහොම සද්දෙට හිනාවෙලා "අනේ අනේ සාෂෙන්කා" කියල කියනවා සහතිකයි.
නුඹේ කවියක් දකින්න මම මග බලාගෙන ඉන්න බව අමතක කරන්න එපා කෙල්ලේ. අද බොහොම ලස්සන දවසක් කියල කියන්න තව හේතුවක් උනේ උදේ පාන්දර ඉඳන්ම මගේ පෑනට විවේකයක් නැති කමයි. කොහේදෝ හැංගිලා තිබුණ සතුටු කවි ගොඩක් එලියට එන්න අරගෙන !! මගේ පෑනට කිසිම නිස්කලංකයක් නෑ .....ඒත් මට සතුටුයි. පළමුදා මම බොහොම බය උනා මට දැකපු හීනෙන් එලියට එන්න බැරිවෙයි කියලා. ඒත් මාව වටකරගෙන ඉන්න මේ ලස්සන සාගරේ මායම් වලින් පිරිලා !! මම කොහොමහරි ජිවත් වෙන්න ඉගෙන ගෙන. හරියට කිව්වොත් මුහුදු මායාව මට බොහොමයක් දේ උගන්නනවා.
නුඹ මුතු බෙල්ලන් ගැන දන්නවා නේද ?? මුතු බෙල්ලෙක් බොහොම කාලයක් තිස්සේ හංගගෙන ඉන්න වේදනාව තමයි තාන්යා අන්තිමට බොහොම ලස්සන මුතු කැටයක් වෙලා අපේ අතට එන්නේ. ඌට අයිති මුතු කැටය අපේ සන්තකයට ගන්න එක කොච්චර සාධාරණද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් ඒ වේදනාවට මුල පුංචි වැලි කැටයක්. පුංචිම පුංචි වැලි කැටයක් නිසා අපි ලස්සන මුතු දකිනවා තාන්යා. අපිට ජිවිතේ තැන් තැන් වලදී ඇතිවෙන වේදනාත් හරියට මේ වැලි කැට වගේ. මුතු කැටයක් වෙන බෙල්ලෙකුගේ වේදනාවත්, කවියක් හරි කතාවක් හරි වෙලා එළියට එන මනුස්ස හිතේ වේදනාවත් සමානයි කියල මට හිතෙනවා. වෙනසකට තියෙන්නේ මුතු කැටයකට බොහොම ඉහල මිලක් නියම වෙනවා . ඒත් කවියකට එහෙම නෑ.
පුංචි කතාවකට එහෙම නෑ . මිලක් නියම නොවුනාට කමක් නෑ. ඒවා මිනිස්සුන්ව ජිවත් කරනවා. වේදනාවට පත්වුන අයත් නොවුන අයත් ඒවා රස විඳිනවා. වැදගත්කම තියෙන්නේ එතනයි කියල මට හිතෙන්නේ. නුඹ ලියන කවියක් මගේ කරගෙන මම රස විඳිනවා නම් , නුඹ ගයන කොප්ලාවක් මම මගේ කරගෙන රස විඳිනවා නම් ඊට වඩා දෙයක් නෑ නේද ?? නුඹත් මමත් ලියන්නේ දුකින් උපන් සිතුවිලි වලට කියල අනිත් අය කියාවි. ඒ ඒ අය කියන දේ. නොකියන දේ බොහොමයි තාන්යා. මම ඒ දේ අත්දැකීමෙන් දන්නවා. ඔවුන් බොහොමයක් නොකිව්වාට අඩු හෝ වැඩි වශයෙන් ඔවුන්ගේ ජිවිත කතාවේ කොටසක් එහි තියෙනවා. එහෙම නැත්නම් සම්පුර්ණයෙන්ම ඒ ඇගේ නැත්නම් ඔහුගේ කතාව.
වේදනා පුංචි වැලි කැටයක
ලොකු වැඩියි නොවෙද මුතු බෙල්ලෙකුට
දැනෙනවා ඌට මට මෙන් නුඹට
ඒ රිදුම දුර අනන්තෙට
ගෙවා දිවියෙන් වන්දිය
මිලක් දෙන උන් මුතු ඇටයට
වගෙයි කවියක් ලියැවෙන
කඳුළු මිස මිලක් නොම උපදින
අපි දැකපු දේට වඩා නොදැකපු දේ වැඩියි තාන්යා. ඇසූ දේට වඩා නෑසූ දේ වැඩියි. ඒ නිසා අපි ගන්න තීරණ සමහර වෙලාට හරිම අපැහැදිලියි. වැඩකට ඇත්තෙම නෑ වගේ. මට හිතෙන්නේ පාව්කා මට ගිරා මොලයක් තියනවා කිව්වේ මට ඒ වෙද්දි දැන් තේරෙන දේවල් වලින් බාගයක් වත් නොතේරුන නිසා වෙන්න ඇති. ඔන්න මම නුඹේ කීමට අවනත උනා තාන්යා. පාව්කා ගැන එක පාරකට දෙපාරකට වඩා නොලියා හිටියා !!
මම කැමතියි නුඹ ගොතාපු කොප්ලාවක් ඉක්මනටම අහන්න තාන්යා. නුඹේ කැරළි කොණ්ඩයත් පියකරු මුහුණත් දැකගන්න මම නොඉවසිල්ලෙන්. නුඹේ ලස්සන ඇස් වලට සතුටු කඳුළු මසක් දුක් කදුළු පුරවගන්න එපා කෙල්ලේ. පරිස්සමින් ඉන්න තාන්යා පෙත්යූෂ්කින් !! . අදට මම නවතිනවා.
ආදරෙන් ,
~සාෂා~
No comments:
Post a Comment