|| තාන්යාට ලියමි 4 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||
ආදරණිය තාන්යා,
අද මම තරමක් පාන්දරින්ම නැව් තට්ටුවට ගොඩ වුනා. ඊයේ මුළු දවසමත්, පෙරේදා මුළු දවසමත් මම ගත කළේ පොත් කියවන්නයි තාන්යා. මිටියාවතෙන් හිත අහකට ගන්න හොඳම ක්‍රමය ඒක කියලයි මට හිතුනේ. ඒත් මම අරගෙන ඇවිත් තිබුණේ පොත් හතරක් පමණයි. ඒ පොත් හතර කියවලා ඉවර උනාම මම ආයෙමත් හුදෙකලාවේ අතරමං වුණා. තනියට හිටි පෑනත්, සුදු කොළ ටිකත් අරගෙන මම නව තට්ටුවට ගොඩ වුනේ ඒ නිසයි.
වෙන හැම දවසකම වගේම අදත් අහස හරිම ලස්සනයි. ඒත් වෙනදා තරම් වලාකුළු නෑ. අද අහස බොහොම ලස්සන නිල් පලසක් වගෙයි තාන්යා. අතරින් පතර තිබුණු වලාකුලක් හැරෙන්නට වෙන කිසිම දෙයක් අහසේ තිබුණේ නෑ . ඇත්තටම අහස බොහොම ලස්සන සේද පලසක් වගෙයි. බොහොම පරෙස්සමෙන් ගෙත්තම් කළ වටිනා නිල් පලසක් වගෙයි. මට මතක් උනේ ලස්සන වසිලීස්සා ගෙත්තම් කල සේද රෙද්දයි තාන්යා. මම පුංචි දැරිවියක් කාලේ බොහොම ආසාවෙන් කියවපු ඒ පොතේ වසිලීස්සා ගෙත්තම් කල සේද රෙද්ද මම හිතේ මවාගත්තෙත් මේ විදියටමයි. පුදුම වෙන්න දෙයක් නෑ. සාෂෙන්කා හැමදාමත් වඩාත්ම ආස කළේ නිල් පාටටයි. ඒ නිසා ඈ අහසක් වගේ ලස්සන සිනිදු සේද රෙද්දක් හිතේ මවා ගැනීම අමුතු දෙයක් නොවෙයි.
මුහුදු හුළං වල හෝ හඬ නොවෙන්නට වට පිටාව බොහොම නිස්කලංක වෙන්නට ඉඩ තිබුනා. ඒත් ඒ හෝ හඬ අහන්න මම ආසා කළා. ඒ හෝ හඬේ මුසු වෙලා තිබුණේ බොහොම ආදරෙන් මුමුණපු පණිවිඩ ගොඩක්. ගොඩබිමෙන් අරං ආපු ඒ පණිවිඩ අදාළ අයට බෙදා දෙන්න හුළඟට තිබුණේ පුදුම උනන්දුවක් කියලයි කියලයි මට හිතුණේ. මම පළමුදා වගේම අදත් නැව් තට්ටුවේ හිඳගත්තේ එකම තැනකයි. මුළු දවස පුරාවටම එතනට ඉර අව්ව වැටුණේ බොහොම අඩුවෙන්. තරමක් දවල් වෙනකොට නම් ඉර අව්ව හදන්නේ මාව ආයෙම ඇතුලට එළවගන්නමයි. ඒත් සාෂා ඉරට අවනත උනේ නෑ ........ඈ අතේ ඇති සුදු කොළවල තවදුරටත් හිස් තැන් නැතිවෙන තෙක්ම ඈ නැව් තට්ටුව මතම රැඳී හිටියා. නැවේ තව බොහොම අය හිටියා තාන්යා. ඒත් ඒ කවුරුන්ද කොහෙන් ආවාද යන කිසිම දෙයක් මම තවම දන්නේ නෑ. ඒ කිසිම කෙනෙක් එක්ක මගේ කතාවක් නෑ. සිනහවකින් පමණක් ඔවුන්ට සංග්‍රහ කිරීමට මම වග බලාගත්තා.
නැවේ කපිතාන් සමග නම් මට වචනයක් දෙකක් හුවමාරු කරගන්න ලැබුණේ මීට ටික වෙලාවකට කලින්. ඔහු රාජකාරිය දේවකාරිය කරගත් කෙනක් බව මට බැලු බැල්මට පෙනුනා. දෙකොන ඉහලට කරකැවූ උඩු රැවුල ඔහුට ලබා දී තිබුණේ වඩාත් ගාම්භීර පෙනුමක්. බොහොම පිළිවෙලට පැත්තට පීරා තිබුන කොණ්ඩය මම පළමු වරට දැකගත්තේ ඔහු හිස්වැස්ම අතට අවස්තාවේදියි.
"සුභ උදෑසනක් මෙනවිය. මම සර්ගෙයි වසිලියෙව්. නැවේ කපිතාන්" ඔහු බොහොම නිවුණු, එහෙත් තේජස් හඬකින් කිව්වා.
"සුභ උදෑසනක්. මම සාෂෙන්කා......සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්"
"මම බලාගෙනයි හිටියේ .....පලමුදාත් නව තට්ටුව උඩට වෙලා බොහොම බර කල්පනාවක. ඊට පස්සේ මොනවාදෝ ලියනවත් මම බලාගෙනයි"
"මම ලියන්න කැමතියි. කවි ලිවිල්ල දැන් පුරුද්දට ගිහින්. මූද දිහාවත් අහස දිහාවත් බලාන හිටියට මට එපා වෙන්නේ නැති හැඩයි" මම කිව්වා.
"නුඹ එහෙනම් තවම කුණාටුවක් දැකලා නෑ වගෙයි" ඔහු හිනාවෙමින් කිව්වා.
"නෑ ...මම දැකලා නෑ "
"එහෙම දැක්ක දවසක හිතේවි මේ දකින්නේ මායාවක් කියලා" ඔහු බොහොම බැරෑරුම් කමක් මුහුණේ රඳවාගෙන කිව්වා.
"හ්ම්....ඒ කියන්නේ මූදත් හරියට යමහලක් වගේමයි" මම හරිම බිඳුණු හඬකින් කිව්වා.
"ඔව්. අපි වටේට තියන බොහොමයක් දේ එහෙමයි වැන්යුෂින් මෙනවිය. මේ පෙනෙන දේට එහා ගිය යමක් තියනවා. අවස්ථාව අනුව අපිට පෙනෙන හැටි වෙනස් වෙනවා. බුද්ධිමත් නොවුනොත් බොහොම වෙලාවට අපි රැවටෙනවා. හරියටම කිව්වොත් අපි බොහොමයක් වෙලාවට දකින්නේ අපිට දකින්න ඕන දේ මිසක් ඇත්ත නෙවෙයි."
ඒ වෙලාවේ මට හිතුනේ මම මේ කතා කරන්නේ මීෂා එක්ක කියලයි තාන්යා. වචන වෙනස් වුනත් මේ කතාව මට මුලින්ම මේ විදියට කිව්වේ මීෂා. බලන්න තාන්යා !! මම ආයෙම ගිහින් නතර උනේ මම අමතක කරන්න හදන පුංචි මිටියාවතේමයි.
"ඔබ ආයෙමත් කල්පනාවක වගෙයි !" කපිතාන් වසිලියෙව් හඬ අවදි කළා.
"ආහ්හ්....නෑ. ඒ කතාවේ හිතන්න දෙයක් තියනවා. ඒ ගැනයි මම හිතුවේ. හොඳ යමක් ලියන්න පුළුවන් වෙයි ඒ ඔස්සේ. ස්තුතියි ඔබට කපිතාන්" මම බොහොම පරෙස්සමෙන් තෝරාගත් වචන කිහිපයක් කිව්වා.
"ඒක සුළු දෙයක්. හඳුනා ගැනීම සතුටක්. සුබ දවසක් ඔබට"
"සුබ දවසක් කපිතාන් වසිලියෙව්" මම කිව්වා.
මේ නැවේදී තවෙකෙක් සමග කතා කිරීමට මම හඬ අවදි කල පළමු වතාව එයයි තාන්යා. ආයෙමත් මම ලියන්න පටන් ගත්තා. කපිතාන් සමග කතා කල වචන කිහිපය මගේ ලියවිල්ල වෙනමම අතකට රැගෙන ගියා. වෙනදා වගේ මගේ දුක ලියන්න මට උවමනාවක් තිබුනේ නෑ කියලයි මට හිතුනේ. කලින් අහපු වචන මගේ හිතේ දෝංකාර දෙන්න පටන් අරන්. ඒ වචන මගේ හිත වෙනමම අතක අරන් යන්න පටන් අරන්.
ඇත්තටම මම දැකපු දේ ඇත්ත නෙවෙයිද තාන්යා !! මම දැක්කේ මට දකින්න ඕන දේද එතකොට ?? මට හරිම ප්‍රශ්නයක්. මේ හැමදේම හරියට නිකන් නිල් පාට රෝස මල් වගෙයි තාන්යා. ඒවා තියෙන්නේ සුරංගනා කතා වල විතරයි. අපි රැවටිලා...... නිල් පාට රෝස මල් වලට ආදරේ කරලා වැඩක් නෑ. පාට ගාලා නිල්පාට කරපු රෝස මලකුයි ඇත්ත රෝස මලකුයි හරි වෙනස් තාන්යා. ආසාව නිසා පාට කරපු නිල් රෝස මලක් අරන් ළඟ තියාගෙන හිටියට කවදා හරි දවසක ඒ මලේ ඇත්ත පාට අපිට පේන්න ගන්නවා. එදාට අපි බොහොම දුක් වෙලා වැළපෙනවා.
නිල් පාට රෝස මල් - නොපිපේවි පඳුරු වල
පින්තාරු වී හෙමින් - පෙන්නාවි මුහුණ මට
දැන දැනත් නොපිපෙනා - බව එ මල් පඳුරු පිට
පෙම් බඳිමි නිල් මලේ - දැක ඔබේ රුව යසට
රැඳෙන ලෙස පිනි බිංදු - සිනිදු පෙති මතුපිටින්
රැඳෙමි මම ඔබ ලඟින් - පෙම් පිරුණු හදවතින්
පින්තාරු වී ඇවිත් - මටත් කාටත් හොරෙන්
ඇයිද නුඹ රැවටුවේ - සඟවමින් වත නොනිල්
අතැර මට පුරුදු බිම - ලොබ බැඳන් නිල් මලට
නොදැන එහි නොනිල් වත - රැවටුනෙමි මිරිඟුවට
දනිමි දැන් නොනිල් වග - පිපුණු නිල් රෝස මල
ඒත් නෑ සිඳෙන්නේ - ආදරේ සුනිල ගඟ
හිතන්න දේ බොහොමයි තාන්යා. නුඹට මට වඩා බොහොම දේ තේරෙනවා. අරමුණක් හොයාගෙන යන මේ ගමනේ ආරම්භය විතරයි මේ. තව ඉස්සරහට මට නොතේරුණු බොහොම දේ මට තේරුම් යාවි. කාලයත් එක්ක මම වෙනස් කෙනෙක් වේවි. ඒත් පව්ලූෂා මිකායෙව් ට මුළු හදවතින්ම ආලය කළ සාෂෙන්කා වැන්යුෂින් හැමදාමත් ලෝකයාට නොපෙනෙන්න මාත් එක්කම ඉතුරු වේවි.
නුඹෙන් පිළිතුරක් ලැබෙන තෙක් මම මග බලාගෙන,
ආදරෙන් ,
~සාෂා~
No comments:
Post a Comment