|| තාන්යාට ලියමි 2 - (සාෂෙන්කා වැන්යුෂින්) ||
ආදරණිය තාන්යා,
නුඹ මට හමුවෙන්නේ අහම්බෙන්. ඒත් නුඹට මගේ සමීපතම මිතුරියක් වෙන්න ගතවුනේ බොහොම ටික කාලයයි.දිනපොතේ නුඹ ගැන වචනයක් ලියන්න කලින්ම මට මිටියාවත දාලා ආපහු එන්න සිද්ද උනා. දිනපොත තවමත් ඊටඋරුම තැන මග බලාගෙන ඉන්නවා ඇති. මට එය රැගෙන යන්නට හැකිවුනා නම් !!! අනේ තාන්යා !! මට එය රැගෙන යන්නට එපා කීවේ නුඹ නොවේද ??
"මිටියාවතට අයිති දේ මිටියාවතේම තියල එන්න මගේ පුංචි රුසියන් බෝනික්කි" නුඹ කිව්වේ මට බොහොම ආදරෙන්.
සාෂාට ඒ කීම අහක දාන්න බැරුව ගියා. ඒ නිසා සාෂා වඩාත්ම ආදරය කළ වස්තුවක් මිටියාවතට තෑගි කළා. පව්ලූෂාමිකායෙව්ට මෙන්ම දිනපොතට ද මිටියාවතටද ඈ සමුදුන්නා.
නුඹ බොහොම නුවණැත්තියක් තාන්යා. නුඹ මට ලියා එව්වේ නැව පළමුදා පිටත් වන වගක් නොවේද ?? නුඹ එහෙමකලේ මට කල් දෙන්නයි. එහෙම නේද ?? නුඹ එහෙම කලේ, මට මගේ හිත ඒ පුංචි මිටියාවතෙන් ගලවා ගන්න ඇතිතරම් කල් ලබාදෙන්නයි කියලා සාෂෙන්කාට දැන් තේරෙනවා. මගේ හිත හරියට මිටියාවතේ තියන බොහොම උසපොප්ලර් ගහක් වගේ. එහි මුල් බොහොම ගැඹුරටම විහිදී ගිහින්. ඒත් මම කොහොමින් හරි මේ මිටියාවතට සමුදියයුතුමයි . අමාරුයි !! සාෂාගේ හිතට බොහොම අමාරුයි !! ඒත් එහෙම නොකලොත් ඇගේ පාරදීසයටත් කළු අසරුවාඇතුල්වන බව ඈට සහතිකයි. නුඹ බොහොම කල් ඉඳන් මට ආයාචනා කරනවා තාන්යා !! නුඹේ කීම පිළිගෙන නැව්නගින්නයි මේ සූදානම !! ඒත් මගේ හිත නතු කරගන්න එක තවමත් මට ප්‍රශ්නයක්.
මිටියාවතෙන් පිටත් වෙද්දී මට ආයුබෝවන් කියන්න ඉතුරු වෙලා හිටියේ ලුද්මිලාත් මීෂාත් පමණයි. ඔවුන්ගෙන්සමුගන්න එක මට හිතූ තරම් පහසු නොවුනත්, මම කොහොමහරි මිටියාවත දාලා නැව් නගින්න හිතාගෙන දැන්බොහොම දුරක් ඇවිත් ඉවරයි. මට ආපහු යන්න පුළුවන්. මම දන්නවා. ඒත් මම එහෙම කළොත් නුඹ තියා මම මටවත්සමාව දෙන එකක් නැතිවෙයි. බොහොම අමාරුවෙන් උනත් අන්තිමට මම නැවට ගොඩවෙන්න හිතා ගත්තා. ඒ මට මමගැනම ඇතිවූ අනුකම්පාවෙන්ද නැතිනම් මට ඇත්තට මුහුණ දෙන්න බැරි කමටද කියන්න මම දන්නේ නෑ . ඒත් මහ මූද දිහා බලනවාට වඩා මගේ ඇස් ආසා කළේ මම ආ මග දිහාම බලා ඉන්නයි.
"නුඹ නම් මහා මෝඩියක් සාෂෙන්කා !!! අර තරම් ලස්සන මහ සාගරේ දිහා වෙනුවට වෙනකොහෙදෝ බලන් ඉන්න හැටි !! රෝස කටු උනත්, කටු කටුමයි !! ඇනුනොත් රිදෙනවා" හැමදාම වගේ මගේ හිත මට නොසෑහෙන්න දොස් කියන්න පටන්ගත්තා.
ඒ මෝඩකම නෙවෙයි නේද තාන්යා ?? මම නම් ඒකට කියන්නේ "බලාපොරොත්තුව" කියලා. ගොඩක් මිනිස්සු ජිවත්වෙන්නේ බලාපොරොත්තු මත කියල මට හිතෙනවා. අන්න ඒ වගේ තවත් කෙනෙක් මමත්. පාව්කා මට සමුදෙන්නවත්ඒවි කියලා මම බලාපොරොත්තු උනා. ඒත් මේ වෙනකන්ම පාව්කා ආවේ නෑ. පාව්කා ආවා නම් සමුගැන්ම තවත්බොහොම අමාරුවනවා නේද කියලා මට හිතෙනවා. ඒත් එකම එක පාරක් ඒ ඇස් දකින්න තිබුණා නම් !!!
"ගිය දේ ගියා" නුඹ මට හැම නිතරම කිවේ එහෙමයි තාන්යා. ඒත් ඔය කාරණේ අකීකරු හිතකට ඒත්තු ගන්නන්න හරිඅමාරුයි. තාමත් මට වෙන අතක් දිහා බලන්න හිතක් නෑ . සමහරවිට ගොඩබිමක් කියලා නාමයක් පෙන්නේ නැතුවගියාම නුඹ බොහොම වර්ණනා කරන මුහුද දිහා බලන්න මට හිතේවි. ඒත් තවමත් මට බැලූ බැලූ හැම අතේම පේන්නේපව්ලූෂා මිකායෙව් - මගේ ආදරණිය යමහලත්, පුංචි මිටියාවතත් විතරයි.
අදට මම නවතින්නම් තාන්යා. තව කොපමණ ලිව්වත් ලියැවෙන්නේ මිටියාවතත් පාව්කා ගැනත් පමණයි. තවම මම එකම තැන !! නැවත ලියන තෙක්, ආදරයෙන්,
~සාෂා~
No comments:
Post a Comment