|| සාෂෙන්කාගේ දිනපොතෙන් - 13 ||
අද මම පෑන අතට ගත්තේ ටිකක් පහුවෙලා පාව්කා. ඒ මට ලියන්න දෙයක් හිතාගන්න බැරුවවත් ලියාගන්න බැරි තරමටම හිත බිඳිලා ගිහින් නිසාවත් නෙවෙයි. සාෂෙන්කාට බොහොම වෙහෙසයි. ඈට උණ ගැනිලා අදට දවස් දෙකක්. එත් දිනපොතේ එක පිටුවක්වත් හිස් තියන්න ඇගේ හිත ඈට ඉඩ දෙන්නේ නෑ .
"සාෂා නුඹට බොහොම අමාරුයි. අද පිටුව හිස් තිව්වාට නපුරක් වෙන්නේ නෑ !! නුඹට කෙලින් ඉන්නවත් පණක් නෑ සාෂෙන්කා !! නුඹ ගැනත් ටිකක් හිතන්න පුරුදු වෙන්න" මගේ හිත මට බනින්න පටන් ගත්තා.
ඒ බැනිල්ල අසාධාරණයි කියන්න බෑ පාව්කා. මම මටත් වඩා මම නුඹ ගැන වද උන අවස්ථා ඕනෑ තරම් තිබුණා. ඒත් නුඹට ඒ කිසිම දෙයක් තේරුම් යන්න ඇති කියලා මට හිතෙන්නේ නෑ. නැගිටගන්න බැරුව ලෙඩ ඇඳට වැටුනමවත් මට නුඹ ගැන හිතන එක නවත්ත ගන්න බැරුව ගිහින්. දැන් නම් මට හිතෙන්නේ මම නරක හීනයක් දකිනවා කියලයි පාව්කා. නළලේ එකතු වුන පුංචි දාඩිය බින්දු පිහදානවටත් වඩා මට අමාරු උනේ උල්පතකින් වගේ ඇස් වලින් කඳුළු ගලන එක නතර කරගන්නයි. ඒ නුඹ නිසා උපන් කඳුළු ද එහෙමත් නැතිනම් ඉවසන්න බැරි ඉසේ කැක්කුම නිසා ගැලූ කඳුළුද කියන්න මම දන්නේ නෑ පාව්කා. ඒත් ඇඳට වැටිලා ඉන්න නම් මට හිතක් නෑ. දුම් දමන සමොවරයක් තරම්ම මම රස්නෙයි කියල මට දැනෙනවා. ඒත් ඇඳ විවේක ගන්න තරම් නිවාඩුවක් මගේ හිතට නෑ. දිනපොතේ අදට වෙන් වෙච්ච පිටුව පිරෙනකන් මගේ හිතට සැනසිල්ලක් නෑ.
අද පිටුව පුරවන්න වෙනදා වගේම නිමිත්ත නුඹයි පාව්කා. ඒත් අද ලියනවා කියල ලියන්න පටන් ගත්තු දේ වෙනුවට වෙනමම දෙයක් මට ලියන්න කියල හිත කියනවා. ඒ වෙන මොනදෙයක්වත් නිසා නෙවෙයි. දිනපොත අතට ගනිද්දි කකුල් දෙක පාමුලට වැටුන පරණ කඩදාසි කෑල්ලක් නිසා. දෙකට නවල තිබුන ලා කහ පාට කඩදාසි කෑල්ලේ තිබුණේ මගේ අත් අකුරු. බොහොම කලබලෙන් කුරුටු ගෑ පද කිහිපයක් එහි තිබුණා.
පාව්කා පාව්කා
නුඹට මා ඇහෙනවද
මගේ හිත ගිනි අරන්
එය නුඹට දැනෙනවද
කළු අසරුවා තවම
නුඹේ හිත ඇතුලේද
පාව්කා පාව්කා
කෝ කොහිද ගියේ නුඹ !
මේ පද මේ විදියට ලියවුණේ නුඹ අන්තිමටම මාත් එක්ක කතා කරපු දවසට පහුවෙනිදායි පාව්කා. එදා අපි අතර ඇති උනේ පුංචිම පුංචි කතා බහක් විතරයි. ඒ කතාබහෙන් පස්සේ ආයේ කතාවක් නැතිවෙයි කියලා සාෂා දැනන් හිටියා නම් !!! මට එක තප්පරේකටවත් එහෙම හිතුනේ නෑ පාවෙල්.
"මොකද ඊයේ දවසෙම පේන්නවත් හිටියේ නැත්තේ ??" මම ඇහුවා.
"පොතක් බැලුවා" නුඹ කිව්වා.
"මොකද්ද පොත ??"
"සුදු වලහා"
"ඒක පොඩි ළමයින්ගේ පොතක් නේ පාව්කා" මම හිනාව තද කරගෙන කිව්වා.
"ඒ පොත නෙවෙයි. වෙන පොතක්. අලුත් එකක්. මීෂා මට දුන්නේ" නුඹ කිව්වේ උත්තර දෙන්න තිබුණ උවමනාවට වඩා මගේ ප්‍රශ්න වැලෙන් ගැලවෙන්න කියලයි මට හිතුනෙ.
"කියවලා ඉවර වෙලා මටත් දෙනවද ??" මම ඇහුවා. "දැන් ඉතින් හිත රිද්දගෙන අඬන්න බලාගෙන ඉන්න සාෂෙන්කා !! නුඹට කොච්චර කිව්වත් තේරෙන්නේ නැති හැටි !! බබායිගා යකින්නට බාර දෙන්න තමයි දැන් වෙන්නේ" හිත හැමදාම වගේ මට දොස් කියන්න පටන් ගත්තා.
"බලමු"
ඔව් !! පාව්කා තනි වචනයෙන් උත්තර දෙන එක තරම් සාෂා අකමැති තවත් දෙයක් නොතිබුන තරම් !! එත් කළු අසරුවා හිතට රිංගලා හිටපු කාලෙක එක වචනයක් කියන්නෙත් සාෂාට බොහොම වටිනා දෙයක්. තරහ ගිය බවක් නොපෙන්වා ඈ නැවතත් පාව්කාට කතා කළා.
"බලමු කියන්නේ ඉතින් බෑ තමයි. ආයෙ මම නොදන්නවද ඕක !! කමක් නෑ මට පොත ඕන නෑ !!" මම කියාගෙන ගියේ එක හුස්මට.
"බෑ කිව්වේ නෑ . බලමු කියල කිව්වේ" නුඹටත් දැන් නම් තරහ ගිහින් කියල සාෂා ට හිතුණා.
මම ඊට පස්සේ නුඹට මොනවත් කියන්න ගියේ නෑ පාව්කා. මම යන්න ගියා. ඊළඟ දවසට ඉර පායලා පැය හතර පහක් ගතවුනා. එදා මම අහපු එකම ප්‍රශ්නෙකටවත් නුඹ උත්තර දුන්නෙ නෑ . මම කියපු එකම එක වචනයක්වත් නුඹ අහන් හිටියා කියලවත් මට හිතුනේ නෑ . මම තරහ නෑ පාව්කා. මම වරදක් කළාද කියන්න මට තේරුමක් නෑ . ඒත් එදා ඉඳන් අද වෙනකන් නුඹ එකම වචනයක්වත් මා එක්ක කතා කළේ නෑ. කළු අසරුවාගේ කීම පිළිගන්න එපා පාව්කා !! සාෂාට සමාවෙන්න !! කකුල් දෙක ලඟට වැටුණු ලා කහ පාට කඩදාසියේ තිබුණේ නිකම්ම නිකන් වචන ටිකක් නෙවෙයි පවුලූෂා. පණ පොවපු හැඟීම් !! අදට මම නවතින්නම්. නුඹට ආයුබෝවන් !!
~සාෂෙන්කා~
No comments:
Post a Comment