|| සාෂෙන්කාගේ දිනපොතෙන් - 9 ||

මම හිතුවේ ගොඩක් දේවල් මතක තියාගන්න පොඩි හිතකට හරිම අමාරුයි කියලා. එහෙම හිතන්න ලොකුම හේතුව, ඉස්සර අපට ඉස්කෝලෙදි උගන්නන හැම දෙයක්ම මතක තියාගන්න එක මට හරිම ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙලා තිබුන නිසා !! එත් මේ දිනපොත ලියන්න ගත්ත දා ඉඳන් මට මගේ හිත ගැනම පුදුම හිතෙන්න පටන් අරන් පාව්කා. අපි බොහොම කැමැත්තෙන් වැළඳගන්න ගන්න දේට හිතේ ගොඩක් ඉඩ තියන හැඩයි !! මේ තාක් ලියපු හැම දෙයක්ම මගේ හිතේ හරිම වර්ණවත් විදියට තැන්පත් වෙලා තිබුණ මතක. හරිම පොඩි දේවල් පවා මට හොඳටම මතකයි. නුඹේ හිනාව ඒ අතරින් විශේෂයි පාව්කා. සාෂා ගේ හිතේ ලොකුම ඉඩක් අරන් තියෙන්නේ නුඹේ හිනාව කියල මට හිතෙනවා. මොකද්දෝ හේතුවකට නුඹේ දෑස් දිහා කෙලින් බලන්න මම බයයි පාවෙල්. බැලලයිකාව වයද්දී නම් ඒවා ලස්සන පුංචි තරු කට දෙකක් වගේ දිලිසෙනවා !! මගේ හිත නිතර මට කිව්වෙම නුඹේ ඇස් "කතා කරන" ඇස් කියලයි. නුඹේ ඇස් ගැන මතක්වෙද්දී මට වැඩිපුරම මතක් වෙන්නෙ ගණන් පාඩමක් පාව්කා !!

එක දවසක් නුඹ හරිම හදිස්සියෙ මගෙන් අහනවා, "සාෂා, මට මේ ගණන් ටික කියලා දෙන්න පුළුවනිද ?" නුඹේ හැටි හොඳට දන්න මට මේක ලොකු ප්‍රශ්නයක් !! ඇරත් වෙනදාට නුඹ ගණන් අහන්නේ මීෂගෙන් මිසක් මගෙන් නෙවෙයි !! "පාව්කාට මොකද මේ වෙලා තියෙන්නේ" මම කල්පනා කරන්න පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ හැමදාම වගේ මගේ හිතේ චිත්‍ර කතාවක් !! "ඇයි පාවෙල් මීෂගෙන් අහන්නේ නැතුව මගෙන් අහන්නේ ??............මීෂා තරහ වෙලාවත්ද ?? නෑ ...වෙන්න බෑ නේ . මේ පණ්ඩිතයා අමුතු උනාට මීෂා හොඳට ඉවසන කෙනෙක් නේ" මම එක දිගටම හිතාගෙන හිතාගෙන යනවා. කොච්චර වෙලාවක් යන්න ඇතිද කියල මට වගේ වගක් නෑ !! වෙනදාට පාව්කා කරන වැඩේ මම අද කරන්න පටන් අරගෙන !! ඔව් !! මම ලොකු කල්පනාවක !!

"සාෂා ?? නුඹට පුළුවනිද ?? බැරිද ??" බලා ඉන්න බැරිම තැන පාවෙල් ආයෙම මගෙන් ඇහුවා. ඔන්න එතකොට මට මතක් උනා මම නුඹට උත්තරයක් නොදීපු වග. 

"පුළුවනි පාවෙල්. මට පුළුවනි. මම හෙට උදේම කියලා දෙන්නම්". මම හරිම කලබලෙන් කිව්වා. 

"පොප්ලර් ගස් පේළිය එහාපැත්තෙ හෙවණට එන්නම් මම" නුඹ කිව්වා.

 "ආයුබෝවන් පාව්කා" මම කිව්වා.

නුඹ කට කොනෙන් හිනා වෙලා යන්න ගියා. නුඹට ගණන් පාඩමක් කියල දෙන්න යන එක ගැන මේ ගිරා මොලේ හොඳටම කලබල වෙලා !! නුඹ අහන ලොකු ප්‍රශ්න මේ ගිරා මොලේට ඔරොත්තු දෙන්නේ නැති වෙයි කියලා සාෂා බොහොම බය වෙලා. සාෂාට එදා රෑ නින්ද නොගිය තරම්. කොහොමහරි ඔන්න ඊළග දවසට එලිවෙලා. මම පොත් දෙකත් අරගෙන පොප්ලර් ගස් ලඟට ගියා. 

"කෝ මේ පව්ලූෂා !! තාම ඇවිත් නැති හැඩයි " මම වාඩිවෙලා පොත බලන්න පටන් ගත්තා. ටික වෙලාවක් යද්දී නුඹ ඇවිදන් එනවා මම දැක්කා. මට පුදුමෙනුත් පුදුමයි. එදා මට තරහ ගියේ නෑ පාව්කා !! කොහොමින් කොහොම හරි සාෂා ගණන් පාඩම පටන් ගත්තා. මම නුඹට ගණන් කියලා දෙනවා. නුඹ හ්ම් සද්දයක්  නොකර අහගෙන ඉන්නවා. බැරිම තැන මම ඔලුව උස්සලා නුඹ දිහා බැලුවා !! නුඹ කිසිම හැලහොල්මනක් නැතිව මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා පාව්කා !! 

"මගේ දිහා නෙවෙයි. පොත දිහා බලන්න !!" මම විධාන කළේ පුංචි ගුරුතුමියක් වගේ !! නුඹ කලින් පොත දිහා බලාගෙන ඉන්න ඇති. එත් මටත් ඒ වෙලාවේ කියන්න වෙන කිසිම දෙයක් තිබුණේ නෑ පාව්කා !! ගිරවා හොඳටම කලබල වෙලයි හිටියේ. මම දිගටම කියල දෙනවා. එක පාරටම නුඹ අහනවා "ඇයි මේවා මේ විදියටම එකතු කරන්නේ ?? මේ පිළිවෙළ හැදුනේ කොහොමද ?? "

"අපොයි සාෂා !!නුඹ බයෙන් හිටපු දේම වෙලා !!" හිත මට හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා.

"ඒක මම දන්නේ නෑ පාව්කා !! ඒත් මෙහෙම නැතුව මේවා හදන්න බෑ  කියල නම් මම දන්නවා" මම හරිම අහිංසක විදියට කිව්වා. ඊට පස්සේ පාඩම ඉවර වෙනකන්ම නුඹ එකම එක ප්‍රශ්නයක්වත් මගෙන් ඇහුවේ නෑ . ඒ නුඹට ඒවා තේරුණ නිසාද නැතිනම් නුඹට ඒවා එපා වුණ නිසාද කියන්න මම දන්නේ නෑ . පාඩම ඉවර වෙලා නුඹ කියනවා "නුඹට බොහොම ස්තුතියි සාෂෙන්කා !" මට හරිම පුදුමයි !! මොනවා කියන්නද කියල හිතා ගන්න බැරුව ගිරා මොලේ අසරණ වෙලා. ඒ වගේ වෙලාවට මම කරන ලොකුම දේ හිනාවෙන එක. ඒ නිසා මම බොහොම අහිංසක විදියට නුම එක්ක හිනා වුනා. නුඹත් පෙරලා මා එක්ක හරි ලස්සනට හිනා උනා පාව්කා. දැන් ඒ හිනාව මතක් වෙද්දි සාෂෙන්කාගේ ඇස් වල කඳුළු පිරෙනවා. ඒ හිනාව එක සැරයක් බලන්න සාෂා ඕනෑම දෙයක් කරන්න සූදානම්!! ආයෙම ඒ හිනාව අරන් සාෂා බලන්න එක සැරයක් ඇවිත් යන්න පාව්කා !! මගේ ආදරණිය යමහල , මට නුඹ නැතුව බොහොම පාළුයි !! මම ,

~සාෂෙන්කා~