|| සාෂෙන්කාගේ දිනපොතෙන් - 15 ||
හැමදාම දිනපොත ලියල ඉවර වෙනකොට සාෂා ගේ ඇස්වල කඳුළු පිරිලා. කොච්චර කඳුළු පිරෙනවාද කිව්වොත් ඈට තව කිසිම දෙයක් පේන්නේ නැති තරමටම කඳුළු පිරෙනවා. බොහොම දවසට ඒවා ඇගේ කම්මුල් දිගේ රූටලා පහලට ගලාගෙන යනවා. ඒත් ඈ පහුවදාටත් ලියන්න වාඩිවෙනවා. සාෂා දන්නවා ඒ දිගහැරුම අවසානයේ වෙන හැමදාකම වගේම ඈට බොහොම දුක හිතෙන වග. ඒත් ඈ ලියනවා. ඈට දවසින් වැඩිහරියක්ම ගතවෙන්නේ කල්පනා කරන්නයි. අහස පොළව ගැටගහන්න වගේ කල්පනා කරනවා කියල පාව්කාට කියන සාෂෙන්කාටත් දැන් ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ ඒ දේම විතරයි. ඒත් ඈ කළු අසරුවාට බොහොම බයයි !! ඇගේ හිතේ කලුවරකට ඉඩ දෙන්න කිසිම ඈට කිසිම කැමැත්තක් නෑ. ඈ ආදරයෙන් බලාගත්තු පාරාදීසය කළු අසරුවා නිසා සොහොන් පිට්ටනියක් වෙයි කියල ඈ බොහොම බයයි. එහෙම උනොත් ඈ වඩාත්ම ආදරය කරන කවියත් පියානෝවත් ඈට නැතිවෙනවා කියලා සාෂා දන්නවා. ඈ වඩාත්ම බය උනේ දැනටමත් පාරාදීසයේ තිබුණ සමහරක් දේ නැතිවෙලා කියල ඇයට තේරුම් ගිය නිසායි. ඈ කොහොමටත් සීතලට වඩා ආසා කළේ උණුහුමටයි පාවෙල්. ඒ නිසා ඈ වඩාත්ම කැමති සුදු අසරුවාටයි. රතු අසරුවා එනවාට අකමැත්තක් නොතිබුනත්, ඊට වඩා ඈ සුදු අසරුවාට ආදරය කළා.
"සාෂා, නුඹ දැන් ලිව්වා ඇති !!! මේ වැඩෙන් නුඹේ හිත තවත් රිදෙනවා මිසක් ඇති වෙන හොඳක් නෑ. වළලන්න කියල කොච්චර කිව්වත් නුඹ ඒවාම බදාගෙන ඉන්න හැටි !!! ඇත්තමයි සාෂා නුඹ තමන්වම බිල්ලට දීගන්නවා කියලයි මට හිතෙන්නේ" කවදත් මටම දොස් කියන හිත කියාගෙන කියාගෙන ගියා.
ඇත්ත තමයි පාව්කා, මේ ලියන ලිවිල්ලෙන් වෙන්නෙ මම අමතක කරන්න හදන දේවල්ම මට මතක් වෙන එක. ඒත් ඒවා ලියල ඉවරයක් කරන එක මට හිතට හොඳයි.
බොහොම කාලෙකට පස්සේ ඊයෙ හවස මගේ ඇඟිලි පියානෝව දිගේ එහෙට මෙහෙට දිව්වා. වෙනදාට බොහොම වේගෙන් එහා මෙහා දුවන ඇඟිලි ඊයෙ බොහොම උදාසීනකමකින්දෝ කියල මට හිතුනා. ඒත් ඒ තාලය මම බොහොම කැමති එකක්. ඒ රිද්මය නිසා මට තව බොහොම දේවල් මතක් උනා පාව්කා. ඒත් මොකක් හරි හේතුවක් නිසා මට ඒ කිසිම දෙයක් මේ දිගහැරුමේ ලියන්න හිතෙන්නේ නෑ . කොටින්ම ඒවා කිසිම දිගහැරුමක ලියන්න ඕන නෑ කියලයි මට හිතෙන්නේ.
"සාෂා, නුඹට කම්මැලි නැද්ද ??"
"මොකටද ??" මම හැමදාම ඇස් පුංචි කරගෙන ඇහුවා.
"ගොඩක් වෙලා කතා කරන්න !! මම කිව්වේ ....... ගොඩක් වචන කියන්න"
"මේ මොන කතාවක්ද මේ අහන්නේ !!! අහන්න මොකුත් නැතුවට අහන ප්‍රශ්නයක් ද කොහෙද මේ නම්!! " සුපුරුදු පරිදි මගේ පණ්ඩිත හිත මැද්දට පැනල කියන්න පටන්ගත්තා.
"ඔහොම ඉන්නකෝ මමත් අහන්න හොඳවයින් ප්‍රශ්නයක් !!" මම එහෙම හිතලා ටිකක් වෙලා අරගෙන "ඇයි ?" කියලා ඇහුවා.
"නෑ ....මට එහම කතා කරන්න කම්මැලියි" නුඹ කිව්වා.
"කියන්න ඕන දේ කියන්න ඕන නේ !! මට එහෙම කියන්න කම්මැලි නෑ !!" මම උත්තර දුන්නෙ ටිකක් කේන්තියෙන්.
"හ්ම්"
සාෂාගේ හිත බොහොම සද්දෙට කෑ ගහනවා. "අනේ අනේ පාව්කා !! නුඹේ ඔය කම්මැලිකම !!! නොදන්න මනුස්සයෙක් එහෙම කතාකරොත් හිතන්නේ තියන ආඩම්බරකම කියලා !! පණ්ඩිතකම !! කම්මැලියිලු !! හරි කතාවක් තමයි !!" ඒ නුඹේ හැටි. නුඹත් එක්ක බැලුවාම නම් මම ගිරවියක් වගේ කියවනවා තමයි පාව්කා. ඒත් මම හිතේ හංගගෙන ඉන්නේ බොහොම ටිකයි. ගොඩක් දේ කියනවා. දැන් මම දන්න පාව්කාට වඩා ඒ පාව්කා බොහොම හොඳයි. දැන් මම දන්න පාව්කා කළු අසරුවාගේ හිරකාරයෙක්. මම දන්නේ නෑ පාව්කා නුඹ යටත් උනේ ඇයි කියලා. මොන දේටත් හේතුවක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒක සාෂෙන්කා දන්නවා. ඒත් ඈ නොදන්නා එකම දේ ගැන දැනගන්න කිසිම ක්‍රමයක් ඈට නෑ . තව බොහොම දේ ලියන්න තිබුණත් මෙහි ඉඩක් ඉතුරුවෙලා නෑ . මම ගිහින් හෙට එන්නම් පව්ලූෂා !!
~සාෂෙන්කා~
No comments:
Post a Comment