වෙනදාට පෑන පොත ඇතුලෙන් තියන මට ඊයෙ එහෙම කරන්න අමතක උනා. ඒ නිසා අදට නියමිත හිස් පිටුව පෙරලනවා වෙනුවට, පොත මුල ඉඳන්ම පෙරලගෙන යන්න පටන් ගත්තා.
මගේ දිනපොතේ මුල්ම පිටුව පිරවුනේ මීට අවුරුදු දෙකකට විතර උඩදි දවසක. දිනපොතක් කිව්වට ඒක නිකම්ම නිකන් සුදු පිටු තිබුණ ටිකක් ලොකු පොතක්. මොකද්දෝ හේතුවකට මට ඒ පොත එදා දවසෙන් එහාට පුරවන්න හිතුනේ නෑ. දිනපොතේ ලිවිය යුතුයැයි හිතුණු හැමදෙයක්ම මම මතක තියාගෙන හිටියා මිසක්, ඒ කිසිම දෙයක් ලියා තියන්න උනන්දු උනේ නෑ. වැහි වළාකුළු එකක් දෙකක් ඉඳලා හිටලා ආවත් මම හෙවනකට දුවනවා වෙනුවට තෙමෙන්න තීරණය කරලයි තිබුණේ. ඒ නිසා ලියනවා වෙනුවට මම හැමදෙයක්ම මතක තියා ගත්තා. නුඹට මේ දිනපොත කියවන්න ලැබුනොත් මම ඒ කිව්වේ මොකද්ද කියල නුඹට තේරුම් ගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා මම හිතනවා පාව්කා. මුල්ම පිටුවේ මම මගේවත් නුඹේවත් විස්තරයක් ලියා තිබුණේ නෑ . ඒ වෙනුවට හරි අමුතු කතාවක් සාෂා ලියා තිබුණා.
සත්තයි ප්‍රේමයටද තිබේ භාෂාවක්
එකිනෙකාට ආවේනික වූත්
සකලවිද ප්‍රකාශනයන්ගෙන් පරිපුර්ණවූත්
නෙක විද හැඟීමන්ගෙන් වර්ණවත්වූත්
නා නා විද සිතුවිලි වලට උල්පතක් වූත්
සත්තයි, ආලවන්ත කමටද තිබේ බසක්
ඉබේම පහල වන්නා වූ !!!
ඒ වචන පේලි වල අරුමෝසම් ගතියක් නැතත්, ලොකු සතුටක් පිරිලා තියනවා කියල මට හිතුනා. මේ වගේ සතුට පිරිච්ච කවි වලට ලුද්මිලා කිව්වේ "සතුටු කවි" කියලයි.
"සාෂා නුඹ සතුටු කවි ලියනවා නම් මම බොහොම කැමතියි" දවසක් ලුද්මිලා මට එහෙම කිව්වා.
"සතුටු කවි ?? ඒ මොනවද ඒ ??" මම පුදුම වෙලා ඇහුවා.
"සතුටු කවි කියන්නේ සතුට පිරුණු කවි වලට !!" ලුද්මිලා කිව්වා.
"ආ එහෙමද !! හරි.....බලමුකෝ !! නුඹ දන්නවනේ , මට සතුටට වඩා දැනෙන්නේ දුක කියලා. ඒ නිසා මට සතුටු කවි වලට
වඩා ලේසියෙන් "දුකට උපන් කවි" ලියන්න පුළුවන් !! "
"පණ්ඩිත ආච්චි !!" ලුද්මිලා කිව්වා.
මේ කතාව මට මතක් උනේ මේ පද පේලි ටික ලුද්මිලා කියන්න වගේ "සතුටු කවි" නිසා වෙන්න ඇති. ඒත් නිමිත්ත නුඹමයි පාව්කා !! එදා සතුටු කවි ලියන්නටත් මෙදා දිනපොත ලියන්නටත් නිමිත්ත උනේ නුඹයි !! වෙන කාටත් වඩා මගේ දුක් ගැනවිලි අහන් ඉන්න සිද්ද උනේ ලුද්මිලාටයි මීෂාටයි. මීෂා නම් බොහොම ඉවසිලිවන්ත අසන්නෙක් උනා. ඒත් ලුද්මිලාට නුඹ එක්ක තිබුණේ අසීමාන්තික තරහක් බව මම දැනගෙන හිටියා. මට නුඹව විශේෂ උන හැම හේතුවක්ම ලුද්මිලාට නුඹ එක්ක තරහ ඇති කරගැනීමට හේතුවක් උනා.
"කතා කරාම ඇහෙන්නේ නෑ වගේ ඉන්නවා. හිනා වෙන්න දන්නෙවත් නෑ !! ඇත්තමයි සාෂා නුඹට නම් හොඳටම පිස්සු !! මොකට හිනා වෙලා කතා කරනවද මන්දා !! මම උනා නම් ....ඇත්තමයි ....මම හිනා නොවී ඉන්නවා" ලුද්මිලා එක හුස්මට වේගයෙන් කියාගෙන යනවා.
මම හිනා වෙනවා. බොහොම සද්දෙට හිනා වෙනවා. එතකොට ලුද්මිලාට තවත් කේන්ති යනවා. ඒ නුඹේ හැටි කියල හිතුනේ මට විතරමද පාව්කා ?? ඒත් මීෂාත් ඒ ගැන තේරුම් අරන් හිටියා කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒ මොකක් වෙතත් නුඹේ පිළිවෙලේ වෙනසක් කරන්න කාටවත් බෑ කියල නම් මම ඒ වෙනකොට තේරුම් අරගෙනයි තිබුණේ. ඒත් කතා කරන්න ඕනෑ යයි හිතුණු වෙලාවට නම් නුඹ බොහොම හොඳට කතා කළා පාවෙල් !! ඒත් නුඹට එහෙම හිතුනේ හරිම අඩුවෙන් නේ !! හිටපු ගමන් හරි අමුතු ප්‍රශ්න අහන වෙලාවලුත් තිබුණා.
"නුඹ මාත් එක්ක තරහෙන්ද සාෂා ??" එක දවසක් නුඹ මගෙන් අහනවා.
"මොකක් !! සාෂා.....මේ පාවෙල් ද ?? හොඳට බලන්න !!" මගේ කටකාර හිත හොඳටම කලබල වෙලා. දැන් ඔන්න මම හිතේ පින්තූර කතාවක් ඇඳගෙන ඇඳගෙන යන්න පටන් අරන්. "ඇයි පාවෙල් මෙහෙම අහන්නේ ?? කිසිම හේතුවක් නෑ නේ !! මොලේ කල්පනා කරලා උත්තර දෙන්න සාෂා !!"
"ඇයි එහෙම අහන්නේ ?" මම පෙරලා ඇහුවා.
"නෑ ......මට එහෙම හිතුනා...ඒකයි"
"අපෝ නෑ !! මම තරහ නෑ !! මම හිතුවේ නුඹ මාත් එක්ක තරහින් ඇති කියලා !!"
එහෙම කිව්වට මම හිතින් කිව්වේ වෙනමම එකක්. "ඇති යන්තන් !! එහෙමවත් දෙයක් තේරෙනවා.....ඔය කරන වැඩ වලට තරහ ගන්නේ නැතුව කෙනෙක් ඉන්නේ කොහොමද !! " හිතින් එහෙම හිතුවත් ඒ ටික කටින් නොකිය ඉන්න සාෂා පරිස්සම් උනා.
එහෙමත් කාලයක් තිබුණා නේද කියල මතක් වෙනකොට සාෂා ගේ ෆීනික්ස් හදවත බොහොම රිදෙනවා පාවෙල්. ඒත් අඳුරු හෙවණැල්ලකට කරන්න බැරි දෙයක් නෑ කියල සාෂා දැන් දන්නවා. තව ටික කාලයක් යනකොට සාෂා ගේ හිතත් නුඹේ වගේම සීතල අයිස් කුට්ටියක් බවට පත්වෙයි කියල ඈ බොහොම බයයි. ඒ නිසා උණුහුම රඳවාගන්න ඈ ඉර එලිය යන්තමින් හරි තැවරුණ මතක අරන් ඉස්සරහම පෝලිමේ තියාගන්නවා පාව්කා. නුඹ ආපහු එනකන්, මම ,
~සාෂෙන්කා~
No comments:
Post a Comment