|| සාෂෙන්කාගේ දිනපොතෙන් - 5 ||

නොකඩවා පස්වෙනි දවසටත් ලියන්න මම සූදානම්. ඉර එළිය බිංදුවක්වත් නොවැටුණ මතකයකට වඩා ඉර එලිය යන්තමින් හරි තැවරුණ මතකයක් ගැන ලියන්න කියල මගේ හිත මට බල කරන්න අරගෙන පාවෙල්. මොකක් හරි හේතුවකට මට ඉස්ඉස්සෙල්ලාම මතක් උනේ අපිට අවුරුදු දහයක් - දොළහක් විතර කාලේ රතු බැලුමක් නිසා මට බුම්මගන්න උන දවසක්. අපි ඉස්කෝලේ ඇරිලා වෙනද වගේම ගෙදර එමින් හිටියෙ. නුඹයි මමයි වගේම ලුද්මිලා සහ මීෂත් විවිධ දේ කතා කරමින් ඇවිදගෙන ආවා. ලුද්මිලා සහ මීෂා පල්ලිය ළඟින් අපිට සමුදුන්නා. සුපුරුදු පරිදි අපි ගමනේ. මගේ කටට කෝ විරාමයක් !! මම දිගටම කතාවේ !! 

ටිකක් දුර ඔහොම ඇවිදන් යනකොට නුඹ එකපාරට මට කියනවා "සාෂා, මෙතනටම වෙලා ඉන්න. කොහෙවත් යන්න එපා. මම ඉක්මනටම එනවා" . මම හා කියන්නත් කලින්ම පාවෙල් විදුලි වේගෙන් දුවගෙන ගියා. "මදැයි.....දැන් ඉතින් එයා ආයෙම එනකන් මම ඉන්න එපැයි මෙතෙන්ට වෙලා" මට එහෙම හිතුනා. තනියම කතා කර කර ඉන්න බැරි නිසා මම සිංදුවක් මුමුණන්න පටන් ගත්තා. "රතු පාට ලොකු බැලුමක - යනවා මම ලොකු සවාරියක" ඒ පද දෙකට වඩා කියන්න හම්බුනේ නෑ , පාව්කා ආයෙම ආවා !! 

"කොහෙද ගියේ ??" මම ඇහුවේ අහලකවත් තිබුණේ නැති තරහක් මූණට ඔබාගෙන.

"ආ......කන්නකෝ මෙයින් එකක්" 

"මේ මොනවද මේ ?? මම කවදාවත් දැකලා නෑ මේවා !!"

"කන්නකෝ.....මේවා රසයි"

පාව්කාගේ දෝත පිරෙන්න තිබුන රතු පාට පුංචි ගෙඩි වලින් එකක් අරන් මම කන්න පටන් ගත්තා. "මොන ජරා පළතුරක්ද මේ....කිසිම රසක් නෑ නේ" මම හිතුවා.එතකොටම හරි ලස්සන හිනාවක් එක්ක නුඹ මට කියනවා "මේවා හරි ෂෝක් නේද සාෂා?". නුඹේ ඇස් වල සතුට පිරිලා ඉතිරෙනවා. ඒ නිසාම අකමැත්ත යටපත් කරගෙන "හ්ම්.....හරි රසයි තමයි!!" කියල කියන්න මට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නෑ.

"ආ මෙන්න....තව කන්න" නුඹ මට ආරධානා කළා !!!

"අපොයි....දැන් නම් නුඹේ ඔය ගිරා මොලෙන් වැඩක් ගන්න සාෂා !!!" හිත එක පාරටම කෑගහන්න ගත්තා. "ඔයා කන්න පාව්කා ......ඔයා ආසයි නේ !!! මම කන්න ගියොත් ඔය ටික දෙකට බෙදෙනවනේ !! එකක් විතරක් දෙන්නකෝ !!" එහෙම කියලා මම අර රතු පාට එක ගෙඩියක් අරන් කටේ ඔබාගත්තා. 

ටික දුරක් ඔහොම යද්දි මට ආයෙම අර සින්දුව මතක් උනා. "පාව්කා......මටත් ආසයි රතු පාට ලොකු බැලුමක නැගල ලෝකේ වටේ යන්න !! මීෂයි - ලුද්මිලයි - අපි ඔක්කොම එක්ක යමු !!" නුඹ එක පාරටම හයියෙන් හිනා වුණා. 

"නුඹට හිතෙන්නෙම ඕවා විතරද සාෂා !!" නුඹ ආයෙම හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා. 

"පොඩි ළමයි ඕව හිතන්නේ නැතුව වෙන මොනවා හිතන්න ද ??" මමත් කියාගෙන ගියා. 

"නුඹ හරිම බොළඳ දැරිවියක් සාෂා !!!" නුඹ එහෙම කියලා මගේ මූණ දිහා බලාගෙන හිටියෙ ඊළඟට මම කරන්න යනදේ නුඹ දැනන් හිටිය නිසා. 

"හරි ඉතින් .....ඕකට මුණ රතු කරගෙන අඬන්න ඕන නෑ නේ !! මම පණ්ඩිත කතාවක් තමයි කීවේ !!" නුඹ කිව්වේ හරිම අහිංසක විදියට. එහෙම කියලා මගේ ගිරා කතා අහගෙන අපි දිගටම ඇවිදගෙන ගෙදර ගියා. 

පාව්කා කිව්වම තවමත් සාෂාගේ හිතේ මැවෙන්නේ අන්න ඒ මූණ !!!!  දැන් නුඹේ හිනාවක් බලන්නත් අර හේලිගේ වල්ගාතරුව පායනකන් බලන් ඉන්නවා වගේ මට බලන් ඉන්න වෙලා . තව වැඩි කාලයක් මට ඉතිරිවෙලා නෑ පාව්කා . යන්න කලින් වල්ගා තරුව ඉක්මනටම පායන්න කියලා සාෂා ප්‍රර්ථනා කරනවා. 

~සාෂෙන්කා~